Mike Herdman i Alois Krost - dwa dziwne przypadki zaginięć.

 Muszę przyznać, że kiedyś myślałem, iż ludzie, którzy całe życie spędzają w lasach, górach, ogólnie na łonie natury, tacy się nie zgubią. Mają wspaniały zmysł orientacji, i to nie przypadek, to zdolność wyrabiana przez lata, potrafią sobie poradzić i nie panikują. Jeżeli są tak dobrze przystosowani, a niektórzy mają jeszcze ze sobą prowiant, namiot i telefon, to dlaczego nagle znikają bez śladu? Poszukiwania są niekiedy łatwe, ale nie można znaleźć denata, dopiero za jakiś czas pojawia się ciało i to w miejscu, które zostało przeszukane. Niekiedy zaginiony i jego ekwipunek znikają na zawsze, nawet po wielu latach nie odkryto żadnych pozostałości, tak "jakby ziemia ich pochłonęła", "jakby rozpuścili się w powietrzu". Powiedzenia te mają dosłowne swoje odpowiedniki w wielu językach, znaczy chyba, że taki fenomen jest dobrze i wszędzie znany...

36-letni Mike Herdman był strażakiem w Arcadii w Kalifornii. W piątek, 13 czerwca 2014 r. wybrał się na czterodniową wycieczkę z plecakiem w Los Padres National Forest ze swoim przyjacielem  z pracy, Tylerem Byarsem. Ich wycieczka rozpoczęła się na szlaku Tar Creek, planowali go przebyć w całości. To typowo kalifornijski teren, potargane głazy, niskie krzaki, sucha półpustynna gleba. Mike jest atletą i wyśmienitym outdoorowcem, kocha naturę i wiele czasu spędza na podobnych wypadach. Wieczorem drugiego dnia wycieczki, panowie zrobili ognisko, kolację, a następnie przy otwartym piwie odpoczywają w zupełnej ciszy. Niespodziewanie pies Mike'a biegnie w ciemność, bez szczekania, jakby czymś zaciekawiony, a jego właściciel nie zastanawiając się wiele i bez obuwia, tylko w koszulce i szortach, udaje się za nim. Mija czas, a Mike nie wraca, jego kumpel zaczyna wołać, lecz w odpowiedzi tylko cisza, nie słychać ani kolegi, ani psa. To bardzo ciemna noc, w obozie przy ognisku jeszcze coś widać, ale już parę metrów dalej zupełna ciemność. Mike powinien przynajmniej widzieć ognisko i wrócić, lecz tak się nie dzieje. Tyler całą noc woła za przyjacielem, aby wskazać mu kierunek, ale nic, cisza i tylko cisza. Także pies nie wraca. Następnego ranka bez zmian — Mike i jego pies nie powracają, Tyler wyrusza, by sprowadzić pomoc, niestety po drodze się zgubił i zanim poinformował strażników, minął cały dzień. Szeryf organizuje poszukiwania. Szukają ludzie i psy tropiące, a helikopter z kamerą termowizyjną pomaga z powietrza. Wykorzystuje się kilka dronów, które również "widzą" w podczerwieni. Wykrywają nawet minimalne różnice temperatur, tworząc dokładny, dwuwymiarowy obraz, powinny znaleźć zaginionych, psa, jak i człowieka. Po paru dniach sprowadzono psy trenowane w szukaniu zapachu rozkładającego się ciała, ale i te nie potrafią pomóc. Wielu strażaków z południowej Kalifornii przybyło na miejsce, aby szukać kolegi, w sumie przeczesali 75 km² dziczy. Niektórzy musieli przerwać z powodu wyczerpania, innego ugryzł grzechotnik, lecz wynik pozostał niezmienny. Uważa się, że Mike musiał doznać poważnej kontuzji, był wysportowany i obeznany, na pewno by nie spanikował, nawet gdyby się zgubił. To, że nie daje znaku życia, nie odpowiada na wołania, znaczy, że nie jest w stanie, ale dziwne, że od samego początku zaginięcia nie odezwał się ani razu. Po 9 dniach Duke — pies zaginionego wraca na parking, gdzie wtedy zaparkowano samochód, wygląda tak, jakby czekał na swego pana. 6 dni później, czyli po dwóch tygodniach poszukiwań, załoga helikoptera odnajduje ciało zaginionego. To teren, którego nie przeszukano wcześniej — wiele głazów i urwisk, nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszcza się w ten teren. Ponadto to 400 metrów powyżej obozu mężczyzn, w przeciwnym kierunku, w którym pobiegł pies. Koroner nie potrafił stwierdzić przyczyny śmierci, a gazety pisały o hipotermii i wycieńczeniu. Późniejsza sekcja zwłok wykazała słabe wartości amfetaminy, jak i 0,56 promila alkoholu we krwi. Co dla mnie znaczy, że Mike nie mógł długo żyć, po tym, gdy pobiegł za psem, ponieważ organizm już po kilku godzinach uporałby się z taką wartością alkoholu. Wydaje się trochę dziwne, że helikopter dopiero po 2 tygodniach udał się w to miejsce, chociaż w linii prostej to tylko 700 metrów od obozu zaginionego. To teren tak trudny, że mówi się o wspinaniu, o chodzeniu tam, nie mam mowy, lecz dlaczego Mike miałby się wspinać? Za psem? Psy nie nie potrafią się wspinać. Po co miałby się wspinać, w nocy, w zupełnej ciemności. A może jego ciało tam podrzucono? Przeważnie zaginionych odnajduje się w okolicach, gdzie można w jakiś sposób przeżyć, na przykład przy potokach, rzekach, gdzie przynajmniej mają wodę. Załóżmy, że się zgubił, przecież mógł wołać, jak jego przyjaciel to robił. Mógł czekać do świtu aż będzie widno. Co mu kazało w zupełnej ciemności wspinać się po skałach? Bez butów, to chore. Ale nie, on nie spadł, koroner nie stwierdził typowych ran, uszkodzeń ciała. Nawet ukąszenie żmii byłoby jeszcze widoczne. To znów przypadek, kiedy nie można określić przyczyny zgonu. Dlaczego nie wołał o pomoc? To znów miejsce, gdzie nikt o zdrowych zmysłach nie udałby się bez butów. To tak uderza, porównując inne enigmatyczne zaginięcia. To miejsce, gdzie nikt o zdrowych zmysłach nie miałby w głowie, aby tam pójść i to w zupełnej ciemności. Może został tam tylko odłożony? Mike Herdman był strażakiem, wiedział jak się pracuje pod presją, potrafił rozważać ryzyka, to ważne w jego pracy. Silny fizycznie i mentalnie, a jednak jego wszystkie atrybuty jakby w momencie zniknęły. Już po kilku metrach powinien ocenić sytuację i wrócić po latarkę i buty, wtedy mógłby skuteczniej kontynuować poszukiwania. Ale jak pies tak i on udali się w ciemność, żeby zaginąć na dobre, by ani nie zaszczekać, ani odpowiedzieć na wołania. To tak jakby wszystko w tym momencie zostało zrobione źle, nieodpowiednie, dokładnie tak jakby nie powinno. Był to tylko zbieg okoliczności? I jeszcze coś: jego przyjaciel powiedział, że wołania Mika ( za psem) słyszał tylko przez chwilę, gdy wybiegł z obozu. Krótki czas później już nic nie było słychać ani mężczyzny, ani psa, tylko cisza. Mike nigdy więcej nie wołał, nie widziano również psa, który pojawił się dopiero po 9 dniach. Gdzie był, kiedy przeszukiwano okolicę?

Pozostańmy w Kalifornii, niecałe 140 mil na wschód od miejsca wydarzeń powyżej, znajduje się malownicze jezioro o nazwie Arrowhead. Rok 2013, niemiecki profesor z Uniwersytetu w Magdeburgu, Alois Krost jest gościem międzynarodowej konferencji naukowej. 1 października, 62. letni Krost, ojciec czwórki dzieci zakłada koszulę z długim rękawem, dżinsy i lekkie buty. Przygotowuje się do wędrówki. Ma ze sobą również butelkę wody. Zapowiedziana wycieczka w to wolne od konferencji popołudnie odbywa się pod okiem przewodnika. 20 innych kolegów również dołączyło na wycieczkę w malowniczy górski region na północ od jeziora Arrowhead. Szlak turystyczny jest trudny, "jest wymagający, ale nie wyjątkowo niebezpieczny" . Dwóch przewodników oprowadza grupę, w tym jeden zawsze idzie jako ostatni — dla bezpieczeństwa. Okolice przypominają Park Narodowy Yosemite, dominuje tu granit. Jezioro położone jest w malowniczej kotlinie z wieloma małymi zatokami, są tak przepiękne, przypominają fiordy. Grupa wspina się szlakiem przy którym płynie strumyk, ot taki niepozorny, spokojna woda a głębokość nie przekracza kilkudziesięciu centymetrów. Turyści zbliżają się do końca wycieczki, kiedy jeden z przewodników skarży się na złe samopoczucie, i nie jest sam — także profesor Krost czuje się nie za dobrze. Panowie postanawiają zrobić krótką przerwę, podczas gdy reszta towarzystwa idzie dalej. Po 10 - 15 minutach profesor czuje się znacznie lepiej i postanawia kontynuować resztę drogi. Za to przewodnik potrzebuje jeszcze chwilę. Panowie postanawiają się rozłączyć, Krost mówi, że dogoni grupę, pójdzie szlakiem, on jest dobrze oznaczony, nie ma szans, żeby się zgubić... Profesor Krost już nie dotarł do swoich towarzyszy.

Poszukiwania zaginionego zaczęły się natychmiast, wprawdzie są tam wielkie głazy i skały, ale nie wiele możliwości, żeby się ukryć, lub zostać ukrytym. Akcję poszukiwawczą  szybko przerwano, pogoda się pogorszyła a wiatr ze szybkością do 80 km/h uniemożliwiał lot helikoptera. Mija kilka dni, zanim helikoptery ze swoim sprzętem wyruszyły ponownie na poszukiwania, lecz kamery termowizyjne nie pokazały spragnionego zapisu. Około 70 ludzi, w tym wielu ochotników przeszukało teren, psy jednak nadal nie potrafiły odnaleźć zapachu. Po tygodniu bezradność udziela się wszystkim, przeszukano cały teren, także ów skromny ciek, mała rzeka nie jest taka trudna do penetracji, a jednak nic. Alois Krost pozostaje zaginiony do dziś.

Pomimo 72 lat, albo raczej jego wiek może być uznany za awantaż, Krost umiał na siebie uważać, był wyśmienitym traperem, był myśliwym — to ludzie, którzy na łonie naturę spędzają wiele, wiele czasu. Nie można powiedzieć, że mógłby w jakiś lekkomyślny sposób narazić się na wypadek, ludzie jak on wiedzą i potrafią oszacować sytuacje, on należał do tych bardziej ostrożnych. Profesor Krost należy do tej grupy, która często gości w art. o temacie "Missing 411" - nadprzeciętne wykształcenie, tytuł akademicki, wyczynowiec. To inteligenty mężczyzna, wykształcony, znający siły przyrody, ostrożny. Oczywiście można założyć, że został zamordowany, iż ów przewodnik mógł się do tego przyczynić. Nie ma jednak motywu, a z drugiej strony, domniemany zabójca nie mógł wiedzieć, że Krost tego dnia będzie uczestniczył albo że będzie chciał odłączyć się od grupy. Porwanie także odpada, ponieważ nigdy nie zostały przedstawione żadne żądania. Zajmował się fizyką półprzewodników, jeżeli kogoś interesowała jego wiedza, mógł po prostu zaproponować dobrze płatną współpracę, zamiast ryzykować poprzez uprowadzenie. Widzimy również coś, co dobrze znamy z innych przypadków, a mianowicie rozdzielenie grupy, a w efekcie tajemnicze zaginięcie. To jeden z najdziwniejszych aspektów — często ktoś czuje się gorzej, pozostaje, żeby odsapnąć, albo wraca do samochodu, to ostatni raz, kiedy jest widziany. W mieście nie jest inaczej, ludzie chwilę wcześniej bawią się dobrze w towarzystwie, aby zaraz wyjść w samotną i co pokazują kamery bardzo dziwną wędrówkę. Okolice Arrowhead nie są jakąś puszczą, jest tam wprawdzie parę szczelin, gdzie można wpaść, ale wszystkie zostały przeszukane. Nawet psy tropiące nie potrafiły pomóc, a warunki do tego były dobre. Podszycie leśne prawie tam nie istnieje, a gdzie jest to raczej skromne. Powinno się odnaleźć ciało, sprzęt, lub ślady wleczenia zamordowanego, ale jeżeli nawet wytresowane psy nie podejmują zapachu, to o czym tutaj rozmawiać? Wygląda na to, że zaginiony po prostu wyparował. Dlaczego profesor Krost miałby w ogóle zejść ze szlaku? Nikt z reszty grupy nie słyszał, aby ten miał plany zwiedzić jakieś inne miejsce.

Te przypadki niewątpliwie wpisują się do księgi tych o najdziwniejszych aspektach. Dlaczego tak trudno znaleźć zaginionych? Dlaczego psy tropiące nie potrafią tu pomóc? Nie wiem, widocznie ciał nie ma tam wtedy w danym momencie, bo jak to inaczej rozumieć? Trudno uwierzyć, ale chyba tak musi być. Być może fenomen Niezidentyfikowanych Obiektów Latających ma coś z tym wspólnego — tej możliwości nigdy się nie wyparłem. Z literatury znamy wiele przypadków, kiedy ludzie, będąc na pokładzie ufo, widzieli tam innych ziomków. Zwykła konkluzja — jeśli byli tam to musieli zaginąć w innym miejscu. Czy ich ciała zostały później podrzucone w te samo miejsce? W przypadkach okaleczeń bydła w USA, ale i gdzie indziej, widzimy ten sam wzór. Trzoda hodowlana musiała zostać zabrana (na co wskazują ślady), a potem odstawiona w to samo pastwisko. Inna sprawa to zagadkowe zniknięcia, dosłowne jakby rozpuszczanie się w powietrzu osób, niekiedy nawet w towarzystwie innych ludzi. Fenomen rzadki, ale ciągnący się przez stulecia, najczęściej obwinia się nim złe duchy, wróżki, lub czary itp. Czytam ostatnio o pewnym chłopaku, który zdematerializował się w towarzystwie swojej rodziny, czy przyjaciół lub podczas lekcji w szkole, aby za jakiś czas, niekiedy nawet po kilku dniach znów pojawić się w "naszym świecie". Nie wiedział co się z nim działo — w sumie to przypadek opętania, ale co ważne, tutaj mamy wielu świadków, którzy potwierdzili, że "znikał, stawał się niewidoczny". Jeżeli jest to możliwe, iż ciało ludzkie potrafi pomimo swojej gęstości po prostu zniknąć, tak że inni go nie widzą, mogłoby to być wskazówką, dlaczego podczas poszukiwań nie odnajduje się zaginionych, a później ciało pojawia się " w miejscu wielokrotnie przeszukanym". To jedna z głównych cech tajemniczych zaginięć. Popatrzcie tylko na przypadek owej pani z Anglii — Nicoli Bulley, gdy oglądałem teren za pomocą Google maps, nie mogłem się nadziwić, to taki łysy teren, jak oni nie mogli jej przez tyle dni znaleźć? Albo przypadek Arnolda Archambeau i Ruby Bruguier, którzy mieli wypadek samochodowy i wylądowali w rowie. Ludzie przeczesali cały teren i nic, a za kilka miesięcy ciała pojawiły się w miejscu przeszukanym. Można by powiedzieć, że nie szukano należycie, że policja ma inne sprawy na głowie i nie zawsze wkłada się całe serce, można to i owo przeoczyć. Jednak prawie zawsze także  rodzina szuka i nie można uważać, że robią to "po łebkach", rodzice w desperacji spędzają całe dni i tygodnie na poszukiwaniach. I tak też było w przypadku Arnolda i Ruby, ten rów był tak często przeszukany, oczywiście, że nie mogło być tam ciał, przecież psy by je znalazły.

 Drugi dzisiejszy incydent zawiera podmiot, który już nieraz był dyskutowany. To znów Niemiec, jak i wielu dziwnie zaginionych z niemieckimi korzeniami. Paulides wiele razy wspomina o tej dziwności, ja nie wiem jak to ugryźć, ale odnotowuję. Z ciekawości czytałem trochę o emigrantach w USA i częstotliwości nazwisk. Jednak zdziwiłem się, ponieważ niemieckie nazwiska nie są tam nadprzeciętne, a raczej w mniejszości, częściej znajdziemy nazwiska wskazujące pochodzenie środkowoamerykańskie, co jest znaną dynamiką od kilku już dekad. A jednak takie nazwiska nie znajdujemy na liście dziwnych zaginięć, dlaczego więc tak dużo ludzi pochodzenia niemieckiego? Na pierwszy rzut oka także nazwisko Herdman zabrzmiało mi typowo niemieckie, jeżeli wykluczyć prawidłową pisownię. Sprawdzając w internecie, okazało się, że nie — to typowo szkockie nazwisko. W prywatnej wiadomości kolega prosił, żeby zrobić coś dłuższego o takich powiązaniach z zaginionymi o niemieckim pochodzeniu, jednak to nie takie łatwe. Co innego podać kilka przypadków zaginięć obywateli danej nacji, ale nie posiadam takich informacji ani hipotez, żeby coś nakreślić. W sumie to dziwne, że chociaż Ameryka Płn. pełna jest ludzi ciemnoskórych, jaki i emigrantów z Meksyku i innych hiszpańskojęzycznych przybyszy, to w przypadkach typu "Missing 411" praktycznie się nie pojawiają. Jeżeli kiedyś znajdę coś rzeczowego, to na pewno do tematu wrócimy — wątek pozostaje gorący. A co Wy o tym myślicie?

Wykorzystano między innymi:

Missing 411-The Devil's in the Detail : Paulides, David

Verschwundene Menschen - Leonard Löwe