Kwantowa rzeczywistość a dziwne incydenty.

"Czas nie jest wartością absolutną, lecz względną. Jest elastyczny i zależny od warunków prowadzenia obserwacji. Jest zmienną zależną, a nie niezależną, jak chciała fizyka klasyczna."

Może nam się wydawać, że tak ogólnie wszystko jest poukładane, a fizyka umiejscowiła wszystko na swoim miejscu. Ale jeśli wydarza się coś, co jest sprzeczne z nauką,  z logicznym myśleniem, można to jakoś wytłumaczyć? Trudno to ugryźć, to fakt, niekiedy tylko z niedowierzaniem, człowiek odkłada taki przypadek do katalogu plików, jak słynne sceny z Mulderem w serialu "Z Archiwum X". Dziś chciałbym zaprezentować parę przemyśleń pani Danuty Dudzik, której historia wywarła na mnie duże wrażenie, a na naszym dawnym portalu "Infra" wielkie poruszenie.

"Bardzo dużo ludzi doświadcza w swoim życiu czegoś czego nie rozumie. Reakcje na to są zwykle takie, żeby jak najszybciej oddalić dziwne od siebie, nie rozpatrywać go, zatopić przygodę w niepamięci i udać, że nic takiego się nie wydarzyło. Robiłam dawniej tak samo, a dziwnych zdarzeń w moim życiu wciąż przybywało. Aż zatrzymałam się na nich i potraktowałam je jak układankę z bardzo trudnymi do ułożenia puzzlami. Prawie wszystkie te historie opisałam szczegółowo w książce „Kwantowa rzeczywistość. Naukowe wyjaśnienia zjawisk nadprzyrodzonych”. Wreszcie zaczęłam szczególik po szczególiku oglądać je ze wszystkich stron, łączyć z historią całego mojego życia i solidnie rozpatrywać. Temat zniknięć i doniesień o nich z całego świata najbardziej mnie przy tym zaintrygował. Zdarzały się mi przecież teleportacje. Uznałam za szczęśliwy traf to, że udawało mi się tu powracać, bo kto wie co by się ze mną stało gdybym np. utraciła pamięć, przyjęła za pewnik, że moją rzeczywistością jest ta druga i mocno się z nią stopiła. Albo utkwiła gdzieś pomiędzy nimi, jak w tym przypadku chłopca, który wyszedł z domu na podwórko po wodę i nigdy już się nie odnalazł, choć wciąż słyszano jego wołanie i płacz. Z ulicy i przy normalnym uczestniczeniu, jak co dzień, w biegu życia i z trzeźwym odbiorem rzeczywistości byłam nagle przenoszona przez inny świat, by następnie znowu odnajdować się tutaj wśród dobrze mi znanych miejsc i ludzi. Nie traciłam przy tym świadomości, nie zasypiałam, nie wpadałam w trans i nikt nigdy mnie w jakimś podobnym do niego stanie tu nie spotkał i nie zauważył. Nikt nie widział też autokaru z przyszłości, którym przejechałam w przybliżeniu 15- 20 km i wysiadłam z niego w docelowym miejscu. A właściwie zrazu i ono wyglądało inaczej, a dopiero za jakąś chwilę zmieniło się na to właściwie. Towarzyszącym mi kolegom i koleżankom na przystanku, na którym do tego dziwnego zjawiska doszło, zniknęłam. A drogi nie mogłam pokonać inaczej, bo nie zgadzałby się nawet przy tym upływ czasu konieczny do takiej podróży. Moich przygód z przeskokiem do przyszłości przybywało. Przenosiłam stamtąd przedmioty. Pokazywałam je tutaj ludziom i oni je widzieli, oglądali, dotykali. Prócz mocnego zdziwienia mojego gospodarza na stancji, że tysiąc złotych może i nawet nie ode mnie, bo nie pamiętałam tego, bym to ja płaciła nim za mieszkanie( możliwe że zrobiła to ta kobieta/ ja z przyszłości) - posiadał wydrukowaną półroczną datę wprzód i jeszcze prócz zupek błyskawicznych bez gotowania, które zjadłyśmy z koleżankami - nie przywiązywałam w ogóle uwagi do takich maneli. Była tam jeszcze gazeta, kurtka skórzana, kosz ze słodyczami i winem. Odrzuciłam go i zostawiłam na ławce szkolnej tuż przed wakacjami. Nie wiem co się dalej z nim stało. Były wyniki badań, zwolnienie z lekcji z adresem lekarza i numerem telefonu, który w ogóle nie istniał w tamtym czasie, a ja miałam wymazaną z pamięci całkowicie nieobecność tych paru dni w szkole. Działy się bardzo dziwne rzeczy. Dokładnie tak jakby cała nasza rzeczywistość była nagranym na taśmie filmem, a był gdzieś taki operator, który mógłby nią przewijać sobie dowolnie. Ja mam takie odczucie jakby przy moim przewijaniu poszło zupełnie coś nie tak, popełniano błędy. Nawet cofano moim czasem zmieniając tor rzeczywistości i scenariusz tego filmu. Przy powrocie wspomnianym wyżej wrócono mnie np. o parę dni za daleko – nic wtedy nie rozumiałam, wróciłam wieczorem z dziwnych miejsc, a rano wstałam z łóżka i okazało się, że to jest już następny tydzień. Te podróże zawsze wiązały się z odwiedzinami realnego świata, ale jak potem to rozpoznałam, były to odwiedziny przyszłości, która była jak żywa zapisana już wcześniej na tej taśmie. Stałam też na granicy styku dwóch prawdziwych rzeczywistości. Miałam poczucie swojego miejsca i czasu i z niego obserwowałam obraz tej innej nie wchodząc w nią. Choć kiedy wchodziłam niezawuważalnie w takie żywe i rzeczywiste obrazy również nie traciłam poczucia swojej przynależności do tu i teraz. Myślę, że nie zdążyłam się wtedy z nią stopić, wpisać/ zintegrować z nią i dlatego nie odczuwałam jej już wtedy normalnie tak jak naszej, jak w innych przypadkach. Zauważyłam wtedy odwrotność ich jak przy symetrii lustrzanej. A wszystko było przede mną na wielkim ekranie opalanym ogniami ze wszystkich stron, jak kartka papieru. Choć fizycy kwantowi coraz częściej w swoich wykładach mówią otwarcie, że Wszechświat jest holograficzny i wielokrotnie mogą kopiować się w nim informacje, bo tak naprawdę to z nich jest On złożony nie spieszą się z zatwierdzeniem teorii o wieloświecie. Ale wiedzą, że wszystko zależy od tego w jaki sposób zachowają się fundamentalne cząstki, o których wiadomości od paru lat gromadzą ci naukowcy. Podróże w czasie obecnie też nie są fantastyką jak dawniej, ponieważ nowa wiedza naukowa bardzo poważnie rozważa tę możliwość. Ta sama cząstka w połowie zatrzymuje się tutaj a jej reszta jest rozpędzona do prędkości zbliżonej, lub przekraczającej emisję światła i znowu tam gdzieś może tworzyć swój nowy żywy obraz tak, że może on zostać nawet zatrzymamy przez czyjąś uwagą. Wszystko płynie i jest w ciągłym ruchu. Ta sama, lub druga lustrzana część nas samych może naszą rzeczywistość jak przez lustro przenikać (symbolicznie jak Alicja po drugiej stronie lustra) a także wyprzedzać nasz czas. To jest tak jakby cała widzialna materia, a w niej nasze ciała oraz czas były jedną gliną, lub plasteliną, którą można ściskać, lub naciągać. To Świadomość tworzy z niej wzory, tylko czyja? Nasza po części ma w tym tworzeniu na pewno też swój udział. Żadna informacja nie ginie, ale może być przekształcana. Niezrozumiałe przez ludzi zdarzenia przypisywano kiedyś, a być może pogląd ten funkcjonuje i do dziś : bogom, przyrodzie i nieuchwytnej sile. Dzisiaj patrzymy na to już zupełnie inaczej. Żyjemy w wielkiej sieci informatycznych połączeń. Fale elektromagnetyczne przenoszą kody informacji a my je odbieramy przez nasze struktury mózgowe. Jest taka możliwość, że mogą one być nakładane na siebie i tworzyć nam tym sposobem do odbioru zmutowany obraz. Kwanty łączą się w kompozycje w nieprzewidywalny sposób i nikt nie zna wszystkich błędów czyjejś ingerencji, które będą oddziaływać z tym układem. I nie wie przez co dane informacje połączą się właśnie w taki, a nie w inny sposób. Procesy rozpoznane przez naukę w rzeczywistości jawnej są na razie tylko ułamkiem całościowej o tym wiedzy."

Oczywiście, przynajmniej dziwne, i na pewno niejeden z niedowierzaniem machnie na to ręką, ale dlaczego zaraz odrzucić, tylko dlatego, że samemu się nie doświadczyło? Myślę, że nie chodzi tutaj, aby się wywyższać, aby komuś zaimponować, nie rzadko ludzie ci bardziej się boją, że coś z nimi nie tak, że może to jakaś choroba — schizofrenia czy coś, pomijając już głupie komentarze innych. Ostatnio, przypadkowo odkryłem na telefonie artykuł, który kiedyś włączyłem do listy "do przeczytania". Aż mi się nie chce wierzyć, że teraz kiedy robię ów temat o pani Dudzik, akurat właśnie teraz artykuł jakby mi sam wpadł w oko, to baaaardzo dziwny przypadkowy traf :) To artykuł o tzw. bilokacji, albo jak autor wolał posłużyć się innym terminem: " Ragnarok". Chętnie przytoczę tutaj, o co chodzi, tym bardziej że ukazał się w żurnalu naukowym, w 4 wydaniu 2002 r. Autorem jest L. David Leiter a miejsce publikacji to: "Journal of Scientific Research". Leiter opisuje przypadek, kiedy wrócił z pracy do domu, zwykła codzienna rutyna, pozdrowienie żony, całusek. Ta jedna była zdziwiona i zapytała go "że przecież już 10 minut wcześniej wszedł do domu". Tu nastąpiło wielkie zdziwienie i niedowierzanie. Żona była święcie przekonana, że widziała męża wchodzącego do domu, miał na sobie te samo ubranie i jakby pogrążony w myślach nie wszedł do kuchni, tylko udał się na piętro. Nie tylko ona, także syn potwierdził, że ojciec wrócił wcześniej do domu. Przeszukano pomieszczenia, nie wiadomo czy może ktoś obcy, ale oczywiście w domu nikogo nie było. Pani Leiter była nadal święcie przekonana, że był to jej mąż. Nigdy wcześniej ani później nie miała podobnych przeżyć.

 Drugi przypadek wydarzył się w biurze, gdzie pracował Leiter, a dowiedział się o nim na drugi dzień, kiedy przybył do pracy. Jeden z jego przyjaciół widział przez okno Leitera idącego wzdłuż parkingu w kierunku tylnego wejścia do budynku. Relacja świadka była dość szczegółowa, odległość pozwoliła dokładnie opisać ubranie, oraz wykluczyć pomyłkę. Ów znajomy wiedząc, że Leiter ma wolne tego dnia (pogrzeb członka rodziny) poszedł mu naprzeciw, aby zaskoczyć go, gdy ten wejdzie do budynku. Jednak gdy czekał przy drzwiach, nic się nie wydarzyło. Później sam wyszedł na zewnątrz, tam nie znalazł ani Leitera, ani jego samochodu. Jegomość był w stu procentach przekonany, że widział swego kolegę. W tym czasie Leiter był całkiem gdzie indziej i nie było mowy, aby znajdował się w sąsiedztwie budynku, gdzie pracował. Co ciekawe, w obu przypadkach, w danych minutach Leiter siedział za kierownicą samochodu, a jak sam przyznaje, jazda sprawia mu przyjemność i bardzo często   znajduje się wtedy w rozluźnionym stanie, jakby w hipnozie sterując wóz bardziej w podświadomości, niż będąc skoncentrowany. Fenomen bilokacji nie jest aż tak odosobniony i może wydawać się, że nie ma nic wspólnego z innymi rzeczywistościami, jednak przemyślenia niektórych fizyków są bardzo ciekawe i myślę, że jest wiele podstaw, aby się z nimi zgodzić.

Czy niektóre przypadki tajemniczych zaginięć mogłyby mieć coś wspólnego z innymi wymiarami, inną rzeczywistością? Moim zdaniem jak najbardziej. Już od dłuższego czasu planuję zrobić coś o "Missing 411" na oceanach,,,,, i wiem, że kiedyś zrobię :). Już przypadek, który wszyscy znają, czyli "Lot 19" - zaginięcie eskadry pięciu amerykańskich bombowców nad Trójkątem Bermudzkim a chwilę później samolotu poszukiwawczego Mariner, których wraków nigdy nie odnaleziono, pisze się jak najbardziej w ten scenariusz. Jak prawdopodobne jest, że we wszystkich bombowcach nagle zwyczajnie jednocześnie zepsują się kompasy? A piloci stają się tak zdezorientowani, że nie potrafią nawet na podstawie obserwacji położenia słońca trafić z powrotem na ląd, jak to możliwe? Zarejestrowana konwersacja daje wiele do myślenia, a wiadomo, że to nie jedyny incydent w tym rejonie. Góra Inyangani w Zimbabwe (osobny temat tu na blogu) to inne ciekawe miejsce, gdzie jakby się znajdował portal do innego świata. Niekiedy ludzi giną tam na zawsze, niekiedy powracają, a ich opowieści są tak dziwne, że jakby lakonicznie stwierdzili, że się zgubili, mieliby mniej problemów i prędzej by im uwierzono. Wiem, że często szukamy racjonalnych wytłumaczeń " bo to takie fantastyczne, takie rzeczy się dzieją tylko w filmach". Właśnie to są przypadki, kiedy doświadczeni funkcjonariusze sami nie dowierzają to, co widzą. Dwuletni Ronald z Pensylwani przepadł jak kamień w wodę. Odnaleziono go po trzech dniach poszukiwań, w miejscu, które było dziesiątki razy sprawdzane. Setki ochotników przeczesało każdy centymetr okolicy, psy nie podjęły tropu. Ronald miał ubrane nowe białe tenisówki, buty po trzech dniach nadal wyglądały jak nowe, prosto z półki. Pytanie. Gdzie był przez te trzy dni, przy tej pogodzie buty wyglądałyby inaczej. A może to w naszej rzeczywistości minęło tyle czasu? Dziesięć lat temu 2-letnia Amber Rose Smith zniknęła tuż przed swoim domem w Newaygo County w stanie Michigan. Ojciec pilnował ją podczas zabawy z dwoma psami, tylko na parę minut wszedł do środka, aby skorzystać z toalety. Kiedy wrócił na zewnątrz, nie było córeczki, ani psów, nie reagowała też na wołanie. Czworonodzy pojawiły się chwilę później, ale bez dziewczynki. Rozpoczęto intensywne poszukiwania z udziałem setek wolontariuszy i pracowników służb ratowniczych. Następnego dnia znaleziono ją około 3 km od domu, stojącą na środku drogi, w które miejscu przeszukano już wcześniej. Stała, wpatrując się w dal. Nie była w stanie powiedzieć, co się stało, wydawała się w stanie szoku i dezorientacji. Jeden z szeryfów — Brian Boyd wyraził swoje zdumienie w wywiadzie:

" Trudno sobie wyobrazić, jak dwulatka mogła pokonać taki dystans w gęstym lesie i przeżyć przy tak niskiej temperaturze. Niektórzy z nas nie są przekonani, że pieszo przeszła cały dystans. Może została podrzucona. Tę możliwość będziemy musieli sprawdzić". 

Dziecko zbyt małe, żeby opowiedziało, co się stało. W innym przypadku sprzed kilku lat chłopiec trochę starszy dostarczył takiej dziwnej opowieści:

"Byłem na spacerze z moim przybranym bratem. Lubiliśmy ten szlak, można było zobaczyć jezioro i ogromną polanę, gdzie ludzie parkowali swoje kampery. Mój brat i ja często tam chodziliśmy, ponieważ lubiliśmy łapać robaki, żaby i tym podobne. Tego dnia było słonecznie, środek lipca, parno i gorąco. Idąc, słyszałem coś, co było słabym dźwiękiem klikania. Do dziś jeszcze nie słyszałem dźwięku jak ten. Stopniowo stawał się on coraz głośniejszy aż do punktu, w którym trzeba by było być głuchym, żeby go nie słyszeć. Najdziwniejsze było to, że mój brat nie słyszał niczego. Zaczęło mnie to przerażać. Brat postanowił rzeźbić w drzewie (co często robił). Ja go namawiałem, żebyśmy poszli, bo się boję. On jednak jak już coś zaczął, to musiał skończyć, więc czekałem. Odszedłem nie dalej niż 15-20 kroków, gdy poczułem, że moja stopa w coś wpadła. Potknąłem się. Kiedy spojrzałem w górę, wszystko wyglądało inaczej, jakbym został porzucony w środku lasu. Było zimno i brakowało jakichkolwiek dźwięków. Mojego brata nigdzie nie było, a ja czułam się przerażony, zacząłem uciekać z krzykiem. Przebiegłem spory kawałek i znów się potknąłem. Kiedy spojrzałem w górę, wszystko było znów normalne, usłyszałem rodzinę wołającą moje imię. Kiedy się do nich zbliżyłem, wyglądali jak szaleni, powiedzieli, że szukają mnie od kilku godzin. Nikt mi nie uwierzył."

Podobnych przypadków jest wiele, dwa incydenty z południowej Francji, które wydarzyły się w ostatnim czasie, potwierdzają ciągłość, a wcześniej? Folklor pełny jest opowieści o ludziach, którzy jakby zawiesili się pomiędzy naszym a innym światem, o przebywaniu w innej rzeczywistości. To opowieści z czasów, kiedy nie było jeszcze współczesnej fizyki i debat uczonych nad kwantowymi anomaliami lub równoległymi rzeczywistościami, a jednak incydenty z tamtych czasów opisują dokładnie takie wydarzenia. O ludziach, którzy zniknęli w dziwnych okolicznościach, a kiedy wrócili, nie tylko było widać różnicę w ich wyglądzie, jakby czas dla nich płynął inaczej niż dla pozostałych ludzi. Niekiedy doświadczali zdarzeń, odwiedzali światy i miejsca, żeby to ująć w jednym zdaniu: - "nie z tej ziemi". Przeważnie po powrocie umierali dość szybko i niespodziewanie, musiało to także mieć jakąś przyczynę. Temat nie do wyczerpania w jednym artykule, temat, który wiąże się z najdziwniejszymi kreaturami pod wspólną nazwą trickster, takie wydarzenia, towarzyszą nam od zarania dziejów.