Dziwne aspekty tajemniczych zaginięć cz II.

 Niekiedy podczas tajemniczych zaginięć zdarza się, że ofiara pozbywa się ubrań. Często tłumaczy się to tym, że to jeden ze stadiów hipotermii, z czym można się, ale tylko częściowo zgodzić. Co do samej hipotermii, myślę, że nikt nie ma zastrzeżeń. Zjawisko dość dobrze opisane, już podczas łagodnych i umiarkowanych symptomów można zauważyć reakcje, które nas w kontekście zaginięć szczególnie interesują. Zaburzenia świadomości, apatyczne zachowanie i postępująca utrata świadomości lub objawy dezorientacji i niepokój to czynniki dobrze nam znane z różnych przypadków. Jednak pozbywanie się ubrań, uczucie, że człowiekowi jest gorąco i to podczas wyziębienia, wydaje się jak najbardziej niebezpieczne i tajemnicze. Przyznam, że oglądając np.: filmy o Mount Evereście nieraz pokazywano tam trupy alpinistów, których nawet się nie zabiera, aby ich pochować. Znajdują się tam już od dłuższego czasu i nawet trochę ich się nazbierało. Chodzi mi jednak o to, że pomimo iż umarli z wychłodzenia, nie było widać, aby ktoś z nich był bez ubrania. W innym programie dokumentalnym pamiętam, jak szukano zaginionego w najzimniejszym regionie Alaski. Znaleziono go w końcu z uszkodzoną nogą — leżał przez wiele godzin w śniegu, z powodu braku ruchu, przy takich temperaturach musiał być porządnie wychłodzony. Był całkowicie przytomny i twierdził o dziwo, że nie ma mu zimno, pomimo tego, że spoczywał cały czas na śniegu. Nie wydarzyło się nic spektakularnego, nie było mu zimno, lecz nie rozebrał kurtki, nie rozebrał się jak do rosołu... aby umrzeć. Nie jestem specjalistą od takich spraw, ale gdy czytam przypadki dziwnych zaginięć, mam wrażenie, że tutaj ma miejsce coś bardziej enigmatycznego. 

Chciałbym zacząć od przypadku, który czytałem odnośnie do UFO i spotkań z tym dziwnym fenomenem. Książka "Harvest: The True Story of Alien Abduction" opowiada o udrękach i torturach psychicznych  kobiety o imieniu Susan. Wprawdzie to trochę dłuższy wpis, ale wiem, że wielu z was interesuje się także ufologią:

Było około godziny 20, gdy nagle na drodze przed nią pojawił się lis — bardzo podobny do tego z jej snu. Obserwowała go przez kilka sekund, zanim zdała sobie sprawę, że znajoma czerwona poświata ogarnia ją i otoczenie. Następną rzeczą, którą wiedziała, to to, że zgasły reflektory samochodu i wszystko stało się czarne.

Susan mogła sobie tylko przypomnieć jak wyszła z jakiegoś lasu na pole. Kiedy spojrzała w górę, całe niebo było skąpane w czerwieni. Przez kilka chwil potykała się przed siebie, zanim zauważyła, że lis nadal siedział w niewielkiej odległości. Gdy tylko na niego spojrzała, odwrócił się i uciekł. Susan odczuwała wrażenie, że chce, że musi pójść za nim w kierunku wysokiej trawy. Tak też zrobiła, a idąc, zauważyła tam inne kobiety. Było ich dziesiątki, w różnym wieku, wszystkie zmierzające w tym samym kierunku.

Nagle zaczęła zauważać drżenie ziemi, które wydawało się coraz silniejsze. Kobiety zaczęły unosić się w powietrzu jakby coś chciało je wessać. Intensywne czerwone światło i uczucie przejmującego bólu towarzyszyło tej scenerii, zanim wszystko stało się czarne. Kiedy się obudziła, stała w długiej kolejce w czymś, co wydawało się ciemnym, niezbyt zachęcającym pomieszczeniem. Co więcej, wszystkie kobiety były nagie i ciasno upakowane razem w szeregu, tak że ich ciała prawie się dotykały.

Kolejka zdawała się nie mieć końca. Zauważyła światło, które przesuwało się bliżej. Mogła dostrzec, że miało ono coś, co wyglądało jak skrzydła po każdej stronie świecącej czerwonej kuli, i wydawało się, że skanuje kobiety. Gdy przesuwało się nad nimi, spryskiwało je jakąś nieznaną mglistą substancją. Susan zauważyła, iż ten spray wydawał się mieć uspokajający efekt.

Zdarzało się, że kobiety upadały albo próbowały wyjść z szeregu, wtedy skrzydlate czerwone światło zmuszało je do powrotu. Jeszcze bardziej wstrząsające było to, że kiedy jedna z kobiet straciła równowagę i upadła, czerwone światło wysunęło w jej stronę urządzenie przypominające rurkę, która podniosła ją za głowę, po czym została przeniesiona poza kolejkę. W miarę jak posuwali się naprzód, Susan zauważyła, że podłoga stawała się coraz bardziej błotnista i śliska. W rozmowie z Daviesem (autorem książki) stwierdziła, że pomyślała, iż ta substancja na podłodze "mogła być ludzkimi szczątkami". Przez cały czas kobiety były popychane do przodu, krok po kroku. Wyglądało na to, jakby "były zapędzane do stref opartych na konfiguracji ciała, wieku i zdrowiu". W miarę jak posuwali się naprzód, wchodząc w końcu do pewnego rodzaju tunelu, Susan mogła coraz częściej słyszeć przed sobą krzyki bólu i desperacji.

W końcu doszli do większego pomieszczenia. Na ścianach zauważyła coś, co wyglądało jak kostki mięsa. Zanim zdążyła się zastanowić, rozpylono nad nimi kolejną substancję, okazało się, że to właśnie tutaj kobiety zostały rozdzielone na różne sekcje do różnych celów.

Susan i innym kobietom pobrano różne próbki, które, choć inwazyjne, nie pozostawiły żadnych obrażeń, przynajmniej fizycznych. Jednak to, czego była świadkiem w innej sekcji, spowodowało, że zaczęła kwestionować swoją zdolność oceny. Patrzyła z przerażeniem, jak taśmociąg ze skrępowanymi kobietami transportował je w kierunku czegoś, co wydawało się dolną połową mężczyzny, która najwyraźniej była utrzymywana przy życiu przez sieć przewodów elektrycznych, jak jakiś perwersyjny niedokończony cyborg. Po takim sztucznym zapłodnieniu kobiety były przenoszone na inny taśmociąg.

Horror wydawał się nie mieć końca, w innym miejscu była świadkiem grupy ciężarnych kobiet, które rodziły dzieci bez jakiejkolwiek pomocy. Nie była pewna, jaki był tego cel, ale widziała tam, jak jeden z podobnych do meduzy kosmitów spadł z powietrza na jedną z matek, która właśnie urodziła, po czym zdawał się pochłonąć ją i jej nowo narodzone dziecko.

Gdzie indziej znajdował się inny taśmociąg, a na nim części ludzkich ciał, w tym torsy, kończyny i głowy, wydawały się pochodzić od ludzi w różnym wieku.

Najbardziej przerażającym widokiem były krzyczące kobiety, które zostały dosłownie rozrywane na kawałki. Susan opisała to jako recyrkulacja: "rury rozdzierały bezbronne ofiary", a każda część ich ciała była wykorzystywana. Aby podkreślić, jak przerażający był to widok, Susan powiedziała, iż: "dziesiątki kobiet w jednej chwili zniknęły, rozczłonkowane".

Następną rzeczą, której była świadoma, to obudzenie się na polu. Kiedy rozejrzała się po otoczeniu, mogła zobaczyć na drodze w niewielkiej odległości reflektory swojego samochodu. Kiedy dotarła do pojazdu, zauważyła swoje ubrania w nieuporządkowanym stosie przy drzwiach samochodu. Zegar wskazywał godzinę 20:03. Chociaż wydawało się, że ta męka trwała godzinami — i rzeczywiście mogła trwać — w ziemskiej rzeczywistości minęły tylko trzy minuty.

Ubrania rozebrała i pozostawiła przy samochodzie, ale dlaczego? Co ją skłoniło do tego? Raczej nie hipotermia — może inny bodziec, nieznany do dziś, bo nikt nigdy nie miał podstaw do tego, aby badać podobne incydenty.

Następny przypadek, przynajmniej dla mnie jest tak samo dziwny i niezrozumiały.

Jason Landry, 21-letni student stanu Texas zaginął 13 grudnia 2020 roku, podczas powrotu z kampusu szkoły w San Marcos do swojego domu w dzielnicy Sienna w Missouri City, na przedmieściach Houston.

Jego rozbity i porzucony samochód znaleziono dość szybko, ubrania i rzeczy osobiste były w samochodzie i najbliższej okolicy. Psy tropiące wyśledziły jego zapach i zaprowadziły funkcjonariuszy z miejsca wypadku do pobliskiego stawu, jednak poszukiwania nurków nie przyniosły żadnych efektów.

13 grudnia krótko przed 23 00, Jason rozpoczął ponad 2-godzinną podróż do domu swoich rodziców. Godzinę później pewien strażak odkrył porzucony i uszkodzony samochód na poboczu drogi. Mężczyzna postanowił się zatrzymać i sprawdzić, czy w środku nie znajduje się ranna osoba. Do wypadku musiało dojść niedawno, ponieważ światła samochodu były nadal włączone. Kluczyki pojazdu znajdowały się w stacyjce, a drzwi od strony kierowcy były zamknięte. Policja stanowa szybko ustaliła do kogo należy samochód, prawdopodobnie nierówności na żwirowej drodze spowodowały, że wóz wypadł z jezdni i uderzył w drzewo. Plecak Jasona, czapka z daszkiem i przybory toaletowe zostały znalezione w odległości niecałych 300 metrów od wraku. W plecaku znajdowała się niewielka ilość marihuany, laptop i sprzęt do gier. W tym samym dniu na miejsce wypadku przybył jego ojciec, który w niewielkiej odległości od pojazdu syna, znalazł odzież należącą do Jasona, w tym koszulkę, spodenki, skarpetki, bieliznę, sandały i zegarek. Co ciekawe, koszulka znaleziona przez ojca była tą samą, którą Jason miał na sobie poprzedniej nocy podczas podróży. Początkowo skupiono się na okolicznym stawie, do którego doprowadziły psy tropiące. Staw został osuszony i dokładnie przeszukany, ale nie znaleziono tam żadnych wskazówek. W akcji poszukiwawczej brały udział helikoptery wyposażone w kamery termowizyjne UAV, psy tropiące, nurkowie, a także piesze zastępy ochotników. Grupy poszukiwawcze przeczesywały tereny na quadach i koniach, przeszukano wielkie połacie terenu, jednak bez skutku. Samochód został zbadany pod kątem śladów DNA lub krwi, ale nie znaleziono tam niczego podejrzanego. Nie ma również dowodów na to, że Jason mógł się z kimś spotkać.

Sprawdzenie na FB potwierdziło tylko, że do dziś nie odnaleziono zwłok Jasona. To już ponad 700 dni od zaginięcia!!! Co się stało? Rozebrał się z ubrań — hipotermia? Na pewno nie, nawet gdyby zamarzł, odnaleziono by zwłoki. Sądzi się, że podczas wypadku mógł uderzyć głową w kierownicę, a później oszołomiony udał się w nieznanym kierunku. O incydencie czytałem już kilka razy, być może sprawy mają się trochę bardziej tajemniczo. Samochód nie wygląda tak zdemolowany, żeby można było oczekiwać porządne uderzenie w głowę. Droga w tym miejscu nie jest ani niebezpieczna, ani w inny sposób "podatna" na wypadki. I chociaż nie ma na to żadnych dowodów, powiem tak, że ów stan oszołomienia, który towarzyszy tak często dziwnym zaginięciom. Ten stan dezorientacji opisywano podczas spotkań z ufitami, ale także podczas spotkań z wróżkami, gnomami i innymi kreaturami folkloru. Ten stan zauważano u ludzi odnalezionych głęboko w lasach, po tym, jak błądzili godzinami i dniami. Do czego zmierzam? Ten fenomen mógł w jakiś sposób dopaść Jasona już podczas jazdy, dlatego na względnie bezpiecznej drodze doszło do kolizji, ale nadal potrafił opuścić samochód. Pozbył się ubrań i poszedł w miejsce gdzie nie może zostać odnaleziony przez ratowników, a jego zapach prowadzi do zbiornika wodnego, dziwne no nie??

Właśnie przerabiam książkę pana Loewe i jeśli już piszę o rozbieraniu się, warto tu przytoczyć incydent z jego książki:

"Edward Gately z Brighton (Massachusetts) zaginął 27 pażdziernika 1917 r. miał dwa lata. Latem 1917 roku Gateleyowie doczekali się drugiego dziecka. Dwuletni Edward miał teraz siostrzyczkę, na której niewątpliwie spoczywała cała uwaga rodziców. Feralnego dnia, krótko przed południem, pani Gately posadziła małego Edwarda na schodach prowadzących do ogródka. Wręczając mu jabłko poprosiła aby zaczekał aż przygotuje niemowlaka do wyjścia. Edward ma ubrane długie spodnie, płaszcz i buty wyjściowe. Po kilku minutach pani Gateley wraca do chłopca, lecz Edwarda nie ma.

Poszukiwania.

Woła, szuka. Zaszokowana i pełna strachu informuje policję. Poszukiwania malca zaczynają się dokładnie w południe. Okolice to typowy krajobraz nieużytków, ten obszar zostaje dokładnie przeszukany. Do wieczora nie znaleziono nic co by mogło wskazywać że Edward tam przebywał. W nocy nadciąga potężna burza, która może zmyć ślady pozostawione przez chłopca, dlatego nikt nie myśli, żeby przerwać poszukiwania. Przeciwnie, coraz więcej funkcjonariuszy przybywa, aby pomóc. Robi się zimno, szanse, żeby przemoczony dwulatek przeżył noc maleją z każdą godziną.

Odnaleziony.

A jednak! Rankiem następnego dnia sierżant Muldoon zauważa chłopca na terenie nieużytków. Nie trzeba przypominać, że teren dokładnie przeszukano poprzedniego wieczoru. Edward siedzi na ziemi i woła mamę. Jest nagi. Ubrania leżą obok niego. Po krótkiej wizycie w szpitalu gdzie nie stwierdzono nic poważnego, chłopiec zostaje przekazany rodzicom.

Pytania.

Dlaczego 2-letni Edward miałby opuścić ogród? Może był zazdrosny i zdenerwowany, ponieważ mama więcej uwagi poświęca siostrzyczce? Ale czy dwulatek umie tak szybko i tak daleko odejść, że w ciągu kilku minut jest poza zasięgiem wzroku i nie słyszy nawoływań? Rodzice są zgodni co do jednego: Edward nie potrafi się sam rozebrać. Więc kto go rozebrał a ubrania położył obok niego? Pozostaje tylko jedna odpowiedź, że zrobił to ten kto go uprowadził co wyjaśnia dlaczego chłopiec zniknął. Tak jak w innych przypadkach, ofiara zostaje odnaleziona w przedziwnej sytuacji. Nie wiemy, dlaczego zaginieni pozbywają się ubrań. Tutaj wiemy, że dziecko nie potrafiło się same rozebrać, a już na pewno nie mocno zasznurowane buty. Edward jest następną ofiarą dziwnego uprowadzenia i jak często, na ciele nie wykazano oznak przemocy. Dlaczego ci ludzie się rozbierają? Zostają rozebrani? Niekiedy ofiara zostaje znaleziona z częściami garderoby, które do niej nie należą"

Oj tak, tu przychodzi mi na myśl przypadek Kubackiego, który poszedł pobiegać na nartach, ślady na śniegu prowadziły poprzez jezioro i jak przypuszczano, po prostu lód się załamał a student utonął. Problem z tym, że po kilkunastu miesiącach Kubacki obudził się na łące z nieznanym mu plecakiem i w cudzych ubraniach.

Przypadków zagadkowych zaginięć, kiedy ludzie pozbywają się ubrań jest bardzo wiele i nie można wykazać czegoś co by mogło pomóc w rozwiązaniu zagadki. Nie mam nic przeciwko temu co piszą o zjawisku hipotermii. Widzę jednak, że są przypadki zaginięć lub śmierci ofiar, kiedy wcale nie musiało dojść do wychłodzenia organizmu. Kobieta znajdowała się kilka metrów od samochodu gdzie mogła się ogrzać, ale nie — coś ją skłoniło, że opuściła wóz, rozebrała się i umarła poprzez wyziębienie organizmu. Albo przypadki myśliwych, mają przy sobie wszystko co trzeba, łącznie z gadżetami do zrobienia ognia, a jednak błąkają się całymi dniami, zdejmują buty, ani do głowy nie przyjdzie im żeby zrobić ogień. W innym przypadku wcale nie było aż tak zimno, albo wystarczyło zejść niżej gdzie pustynna temperatura była znośna i człowiek nie uległby wyziębieniu. Ale nie! Jakby ktoś odebrał im rozum, jakby pozbawiono ich słuchu i możliwości orientacji. Pani Arteaga twierdziła, że widziała grupę traperów, wołała w ich kierunku, prosiła o pomoc, a oni zachowywali się jakby jej nie widzieli. Ona i jej brat czuli się jak naszpikowani narkotykami. I chociaż nic takiego nie zażyli ani nie jedli podejrzanych grzybów, których po drodze było bardzo sporo, coś musiało się wydarzyć. Coś, co powoduje te wszystkie dziwności.

Wykorzystano: 

UFO Sightings, News & Case Studies 

Leonard Löwe - "Verschwundene Menschen 4"

StrangeOutdoors.com