"Koziołmen" (Polska?) anomalia.

 Nie tylko w ogromnych lasach USA dochodzi do spotkań z dziwnymi postaciami, także z terenów Polski znamy przypadki, które trudno wytłumaczyć. W tym artykule chciałbym podzielić się relacją czytelnika, który podczas zasadniczej służby wojskowej, ale nie tylko on, przeżył kilka sytuacji, które są co najmniej dziwne. Z przyjemnością zamieszczam tekst i jednocześnie dziękuję nie tylko za chęć podzielenia się swoimi wspomnieniami, ale także za włożony czas opisując zdarzenia:

                                       

                                          Punkt Obserwacyjny PO 21 Czołpino.

Na początek muszę wytłumaczyć parę spraw. Na punkt obserwacyjny PO 21 Czołpino trafiłem z Helu latem XXXX roku jako obsada radaru (odległościomierz) morskiego. PO znajdował się na terenie Słowińskiego Parku Narodowego, gdzie zejście ze ścieżki groziło mandatem karnym, nas nie dotyczyło, bo jako wojsko podlegaliśmy tylko pod ŻW, więc biegaliśmy poza wytyczonymi ścieżkami. I właśnie tam spotykaliśmy dziwne stworzenie, które wśród tambylców było zwane "koziołmen". Przez dziewięć miesięcy, które spędziłem na Punkcie, widziałem owo stworzenie można cztery, pięć razy, zawsze z dużej odległości, zawsze towarzyszył temu smród zgniłego mięsa, nie do opisania. Zawsze to było po zmroku i zawsze towarzyszyły temu dziwne światła. Na radarach też mieliśmy dziwne odczyty, aczkolwiek muszę wytłumaczyć jak działa odległościomierz - jeden obrót anteny wysyła wiązkę mikrofal, która wraca odbita od obiektu w następnym obrocie anteny. Czyli łódka na morzu robi kropkę w ciągu dwóch obrotów, z tego oblicza się kurs i prędkość, ale.. Ale zdarzają się odczyty dziwne, odbicie na całą szerokość radaru (czyli obiekt musiałby się poruszać z bardzo dużą prędkością) i znika przy następnym obrocie anteny. Takich rzeczy się nie podaje, uznaje po prostu za błędy odczytu i wcale mnie nie dziwi, że lotniska też o tym nie mówią. A "błędne" odczyty zdarzały się po kilka razy dziennie i nie mówię, że widziałem UFO na własne oczy, ale na radarach wielokrotnie.

Moja przygoda z "nieznanym" zaczęła się na przełomie wiosny i lata XXXX roku, a pierwszy raz o "koziołmenie" (tak owa istota była tam nazywana) usłyszałem od swojego "dziada" XXXXXX, kiedy odbierał mnie z Helu, na który trafiłem po trzymiesięcznym szkoleniu na unitarce. Ale od początku. Do wojska trafiłem na pobór wiosenny XXXXr i po trzech miesiącach szkolenia na radarach rzucili kilku z nas do jednostki na Helu, gdzie każdy z nas dostał stopień marynarski (tak, mam dwa stopnie wojskowe, starszy szeregowy i starszy marynarz) i przydział na Punkt Obserwacyjny Ósmej Flotylli Obrony Wybrzeża - Ustka, Łeba, Jastrzębia Góra itd. i moje nieszczęsne PO 21 Czołpino, ale o tym, co mnie tam spotka, nawet jeszcze nie śniłem. Z Helu odbierał mnie poborowy z jesieni 'XX (czyli mój tzw. "dziadek", bo wtedy jeszcze była "fala", a punkt był akurat falowy) "XXXXXX" (niestety po tylu latach nie pamiętam imion każdego z chłopaków, więc będę używał ksywek, które jeszcze pamiętam) i to z jego ust pierwszy raz usłyszałem o "koziołmenie", co oczywiście brałem z początku za bajkę, jakich wiele krążyło w jednostkach wojskowych, a którego to dane mnie było później spotkać kilkukrotnie osobiście. Punkt Obserwacyjny znajdował się w Słowińskim Parku Narodowym, przy malowniczej Latarni Morskiej Czołpino i w tamtym czasie droga do niego prowadziła pieszo od przystanku PKS "Smołdziński Las" (dzisiaj PKS chyba dojeżdża bliżej, co widać na mapach, które wysłałem) i prowadziła dwiema drogami. Jedna szła przez parking z campingiem, "nawiedzony" dom latarnika (dzisiaj Muzeum SPN) i Latarnię Morską Czołpino, była to droga krótsza, ale prowadząca pod stromą górę i używaliśmy jej wychodząc z PO. Druga prowadziła obok nieczynnej jednostki rakietowej, gdzie też był parking z campingiem, hotel i rezerwat orła bielika, prowadziła naokoło, ale była łagodniejsza i z niej korzystaliśmy, wracając na PO. Kiedy trafiłem na PO 21 to było nas tam wtedy trzech z mojego poboru, trzech naszych "dziadów", czterech chłopaków z poboru zimowego, czterech żołnierzy nadterminowych i trzy osoby kadry, które nie nocowały na Punkcie i na stałe mieszkały w pobliskim Smołdzinie. Oprócz nas były tam jeszcze trzy psy — dwa owczarki podhalańskie i jamnik krótkowłosy oraz ferma królików naszego kochanego bosmana (pod koniec mojej służby doszły jeszcze koty przez bosmana przywiezione na Punkt, ale to już mało ważne). O "koziołmenie" słyszałem później od kilku innych poza "XXXXXX" chłopaków, aczkolwiek żaden z nich nie był wylewny w swoich relacjach, bo jak każda osoba, która doświadczyła zdarzeń anomalnych, nie chcieli być wyśmiewani przez innych i sam ich dobrze rozumiem. Pierwsze trzy tygodnie mijały mi na nauce obsługi radarów, alfabetu (alfa, bravo, charlie, delta..) używanego w czasie meldunków, oznaczeń okrętów MW itp bzdur, z których musiałem zdać egzamin, żeby podjąć samodzielne wachty i oczywiście sprzątania, obierania ziemniaków, nauki wierszyków i innych bzdur, które musi robić młode wojsko, czyli zero wyjść poza teren Punktu na przepustkę stałą (stałka) i zero przepustek jednorazowych do domu czy do miasta (PeJotka). Na punkcie znajdował się piętrowy budynek, w którym był nasz pokój, pokój termitów (nadterminowi), biuro kadry, kuchnia, łazienki, agregat z akumulatorownią (w razie braku zasilania) i magazyn żywności w piwnicy, magazyny i Stanowisko Bojowe nr.1 - czyli miejsce z radarami (dwa odległościomierze), na których pełniłem wachty - z oknem wychodzącym na Bałtyk (to ważna informacja). Obok znajdowała się wieża obserwacyjna z antenami od radarów, na której wachty mieli obserwatorzy — do nich należało podawanie pogody i wzrokowe rozpoznawanie tego, co my wykryliśmy na radarach. W górę działki prowadziła ścieżka w stronę Latarni Morskiej Czołpino i tam stały dwa "mostki", czyli mobilne radary (tyle że akurat niesprawne). A dookoła gęste lasy, bagna, ruchome wydmy, żyć nie umierać.

Pierwsze moje spotkanie z "koziołmenem" miało miejsce po zdaniu egzaminu i powrocie z pierwszej PeJotki 24h w domu i nawet nie wiedziałem, że był gdzieś w pobliżu, ale za to czułem i to mocno. Żeby dotrzeć do Czołpina, musiałem dojechać z domu do Słupska, przesiąść się na PKS do Smołdzińskiego Lasu (kierunek Kluki) i z przystanku przejść pieszo kilka kilometrów bez żywej duszy dookoła. Oczywiście każdy z nas wracając z domu, wybierał ostatnie połączenie ze Słupska, a wtedy to było około godziny 19. (dokładnie nie pamiętam po tylu latach) w Słupsku i około 21. Smołdziński Las, ale latem to jest jeszcze w miarę jasno o tej porze i dodatkowo otuchy dodawało światło latarni morskiej. Więc jak już przeszedłem drogę przez okoliczną wioskę i wszedłem między drzewa do SPN i skierowałem w kierunku prostszej drogi na Punkt (przez byłą jednostkę), to od razu poczułem się obserwowany (takie dziwne uczucie na karku, włosy się same jeżą) ale cóż, człowiek to brał na poczet dzikiej zwierzyny, której pełno w lesie, tylko im bliżej Punktu byłem, tym bardziej zaczynało śmierdzieć. I od razu muszę powiedzieć, że ten smród był dziwny, jak padlina (większość z was raczej wie jak śmierdzi padlina), tylko gorzej, dużo gorzej (po latach poczułem podobny zapach w niemieckiej ubojni, to mieszanka zgniłego mięsa, krwi i odchodów), ale mimo rozglądania się na każdym kroku, nic dziwnego poza smrodem nie zauważyłem. Po dotarciu na Punkt opowiedziałem chłopakom o tym smrodzie i drugi raz usłyszałem historię o "koziołmenie", tym razem z ust termita "XXXXXXXXX", że on też miał podobną przygodę dokładnie w tym samym miejscu, tyle że jeszcze widział między drzewami czarną/ciemną, wysoką postać z czerwonymi oczami (wtedy tym bardziej jeszcze to brałem za bajki), która szła równolegle razem z nim, ale trzymała się z daleka. Generalnie narracja o koziołmenie była taka, że to jakiś wariat ubrany w skóry zwierząt biega po lesie, albo były żołnierz Werwolfu (gdzie Werwolf w tamtych latach?) pilnuje czegoś, co Niemcy po wojnie zostawili, a większość chłopaków i tak tylko miała bekę, bo sami nic nie widzieli. Pogadaliśmy, pośmialiśmy się i na jakiś czas zapomniałem o tej przygodzie zajęty codziennymi obowiązkami. Później, jak już zacząłem mieć normalne wachty, to przysługiwało mi normalne wyjście w wolnym czasie na stałki, wystarczyło dyżurnemu (za "młodego" potrzeba było jeszcze zgody dziadów, ale mniejsza o to) zgłosić, od której do której godziny nas nie będzie na Punkcie, więc chodziliśmy na plażę, na latarnię (mieliśmy gratis), na parkingi (na piwo), na ruchome wydmy, do pobliskiej wioski, do kościoła do Smołdzina, czy na grzyby. I tu ważna informacja, w SPK nie wolno schodzić z wyznaczonych szlaków, bo grozi to mandatem od Straży Parkowej, a spotkanie jej nie jest wcale takie rzadkie. Tyle że nas to nie dotyczyło, więc łaziliśmy po całym SPK jak po zwykłym lesie i zbieraliśmy grzyby, jagody, albo skracaliśmy w ten sposób drogę. Druga sprawa, z Punktu nie dało się wyjść samemu, każde wyjście wiązało się z towarzystwem psów, które mieszkały z nami na punkcie (dwa owczarki podhalańskie i jamnik krótkowłosy), czy to wyjście na PKS jadąc na PeJotkę do domu, czy wyjście na stałkę, czy nawet na "lewiznę" po alkohol do sklepu, psy zawsze znalazły jakąś dziurę w płocie, żeby nas odprowadzać. Również powrót z PeJotki wiązał się z tym, że psy wybiegały naprzeciw i już one same wybiegające z krzaków w środku lasu potrafiły narobić człowiekowi stracha. Wyjątkiem były te wyjścia i powroty, kiedy zdarzało się spotkanie z dziwną istotą. Psy, które na co dzień biegały luzem po terenie Punktu, chowały się w budynku i nijak nie dało się ich wyciągnąć siłą, a muszę zaznaczyć, że owczarki podhalańskie do strachliwych nie należą, to wielkie psy, które potrafiły się rzucić na stado dzików, a i jamnik wcale im w tym nie ustępował. Więc to było samo w sobie dziwne, kiedy dwa owczarki wpadały do budynku i kryły się po kątach, a jamnik wpełzał pod blok akumulatorów i nijak nie szło go stamtąd wyciągnąć. Dziwną istotę dane mi było spotkać kilka razy (miejsca występowania zjawiska zaznaczyłem ci na mapce), zawsze towarzyszył temu nieznośny smród, brak psów obok (generalnie to wszystkie zwierzęta znikały w okolicy i ptaki też) i cisza, wręcz nieznośna cisza (co w lesie jest niespotykane).

Opiszę tylko i wyłącznie co ja widziałem, ale opisy innych chłopaków były zbliżone. Wysoka, szczupła postać o ciemnym/czarnym zabarwieniu, długie ręce z długimi palcami, dziwnie ugięte nogi i czerwone oczy, zawsze trzymała się z daleka, nigdy nie próbowała atakować czy podchodzić bliżej, nie wydawała żadnych odgłosów i poruszała się niemal bezszelestnie. Zgodnie z opisem XXXXXXXX postać musiała mieć minimum 2.5m wzrostu, gdyż on sam miał około 2.20, a kiedy podszedł w miejsce, w którym je widział, to stwierdził, że musiała być wyższa od niego. Czerwone oczy nie świeciły same z siebie, one raczej odbijały światło, dając takie wrażenie. Smród towarzyszący spotkaniom był gorszy niż smród padliny, z jakim większość z nas miała styczność podczas leśnych wycieczek, a jego charakterystykę opisałem wyżej, miks zgniłego mięsa, krwi, odchodów i czegoś bliżej nieokreślonego, mocny i wyrazisty jakby zaraz obok człowieka coś śmierdziało. Przez wiele lat szukałem, czym owa istota mogłaby być i przez wiele lat do naszego kraju trafiały tylko relacje o Bigfootcie, a opis Bigfoota nijak mi nie pasował do tego co widziałem na własne oczy, dopiero kiedy przeczytałem relację o dogmenach, zapaliła mi się lampka w głowie, że jego opis dziwnie pasuje (z małymi wyjątkami) do koziołmena ze Słowińskiego Parku Narodowego i stąd wzięła się chęć podzielenia się tym, co przeżyłem wiele lat temu.

                                                   

                                                   1 .Punkt Obserwacyjny PO 21 Czołpino.

                                                   2. Latarnia Morska Czołpino (urzędował na niej Czarek Pazura w filmie                                                                 "Zakochani", taka ciekawostka).

                                                    3. Parking, hotel i miejsca campingowe w byłej jednostce rakietowej,                                                           już wtedy był tam rezerwat orła bielika zamiast jednostki.

                                                   4. Drugi parking z miejscami campingowymi.

                                                  5. "Nawiedzony" dom latarnika, a właściwie to jego rudera. Dzisiaj                                                              Muzeum Słowińskiego Parku Narodowego w Czołpinie.

SPN to miejsce magiczne i nie wygląda jak lasy, które widujemy na co dzień. Po zejściu z wyznaczonych szlaków trafia się w magiczne, dziewicze i dzikie obszary nieruszane ludzką ręką, gęste krzaczory, połamane drzewa, bagniska. SPN niby nie jest szeroki, ale nikomu nie życzę, żeby się zgubił w gęstwinie drzew, na bagnistym terenie, co potrafiło zdarzyć się mnie mimo dziewięciu miesięcy, które tam spędziłem. I o ile szlaki turystyczne były bezpieczne i dobrze oznakowane, to każde zejście z wyznaczonej ścieżki nie jest dobrym pomysłem. Bagna, ruchome wydmy, leśna gęstwina i panujący półmrok nawet w środku dnia. Dobrze, że chociaż szum morza jest dobrym punktem odniesienia, ale i tak można wejść w las w Czołpinie, a wyjść w okolicach Kluk. Pisałem, że istota trzymała się zawsze z daleka, ale prawdopodobnie była sytuacja, kiedy jeden z chłopaków — XXXX (sygnalista z wieży) - wracając z PeJotki, wpadł spanikowany na Punkt, było coś około 22:00-23:00 (pamiętam bo akurat miałem wachtę na SB1) kiedy wpadł do mnie na stanowisko, chowając się pod planszet (stół z mapą linii brzegowej i Bałtyku, do ręcznego wyznaczania kursu i prędkości statków i okrętów) i nie mogliśmy go stamtąd wyciągnąć i uspokoić, niestety nie chciał (a może sam nie pamiętał) powiedzieć co go spotkało, a my nie nalegaliśmy. Pierwszy i ostatni raz widziałem wtedy kogoś w takim szoku. Druga sytuacja, o której zapomniałem napisać, a właściwie kilka sytuacji, dotyczy królików, które hodował nasz bosman (nawet chyba pisałem, że to ważne). Króliki znikały bez śladu, mimo tego, że budowa ich "zagrody" nie pozwalała im na ucieczkę (siatka z dołu, żeby nie mogły się przekopać i cztery ściany z podwójnej 2m wysokiej siatki) dzikie zwierzęta nie wchodzą w grę bo na Punkcie były przecież trzy psy, ptaki drapieżne również odpadają gdyż w środku "zagrody" rosły drzewa i króliki były raczej niewidoczne z góry, a w nocy siedziały w swoim "kurniku" więc sowy również odpadają.

Dużo rzeczy i tak mi pewnie wypadło z głowy z racji czasu, jaki minął, wielu nie umiem ubrać w odpowiednie słowa. Ewentualnie dodam relacje o zjawiskach świetlnych, które tam występowały (aczkolwiek z góry zaznaczam, że to nie będzie sequel "Bliskich spotkań III stopnia" i nawet nie wiem, czy wart opisania) i jak to wyglądało od strony technicznej na radarze (dlatego pisałem, że okno z widokiem na Bałtyk na SB1 jest ważne). Jak już pisałem, dziwnej postaci towarzyszyła czasami manifestacja zjawisk świetlnych, kolorowe kule, słupy światła, ale nie było to normą, gdyż owe zjawiska świetlne występowały również samoistnie (chyba). Nie były to jakieś spektakularne akcje, kule miały może 0.5-1m średnicy i występowały pojedynczo, albo parami (2, 4, 6 naraz), emanowały światłem białym (bardzo jasnym, ale nie oślepiającym), czerwono-różowym i żółtym, pojawiały się znikąd i albo stały w miejscu, albo "tańczyły" (więc nie mogły to być race) i znikały, nagle jakby ktoś je wyłączył. Słupy świetlne widziałem dwukrotnie, za każdym razem w innym miejscu i to było białe światło podobne do reflektora przeciwlotniczego, tylko z węższym snopem światła skierowanym centralnie w górę. A teraz muszę wyjaśnić kilka spraw technicznych, bo wielokrotnie czytałem w relacjach o NOL, że stacje radarowe pytane o to czy coś widziały na swoich radarach, odpowiadają, że nie. To nie jest kłamstwo czy ukrywanie prawdy (aczkolwiek wysokościomierz powinien "widzieć" więcej, gdyż wysyła wiązkę mikrofal w jednym kierunku), gdyż tak działa stacja radarowa. Antena wysyła wiązkę mikrofal, która odbija się od obiektu, ale jeśli obiekt porusza się szybciej niż antena radaru, to może zostać niezauważony. Może też być wzięty za "szum", a radar mogłem ustawić tak, że wykrywał mi fale na morzu czy niskie chmury, a mogłem ustawić tak, że nie widziałem "Warszawy" (największy okręt polskiej MW w tamtym czasie) widząc ją z okna na SB1. Ale tak, zdarzało mi się wykryć NOL (kule świetlne) na radarze, tyle, że nie podawało się ich oficjalnie na Hel (pod nich podlegaliśmy), albo podawało jako jednostki nierozpoznane. Radary (były dwa na SB1, z czego jeden włączony naraz 6/6h) na PO21 "widziały" kutry rybackie na odległość 12-14 mil morskich od wieży, większe jednostki 30-35 mil morskich, a kule świetlne maksymalnie 2-3 mile morskie. Tyle spraw technicznych.

I znowu byłbym zapomniał wspomnieć o domu latarnika. Jak pisałem, w miejscu, gdzie dzisiaj jest Muzeum SPN była ruina domu latarnika, w którym się podobno powiesił i w którym straszył (nie wierzę w duchy). I faktycznie miałem dziwną przygodę, wracając z PeJotki z domu, centralnie przy samym domu latarnika wszedłem w ścianę gorącego powietrza (kiedyś takie nawiewy były w dużych sklepach w drzwiach), ale piszę to jako ciekawostkę, bo to była jednorazowa przygoda.

W załączniku przesyłam ci zdjęcia PO21 które udało mi się znaleźć w internecie, jedno od strony latarni, drugie od strony wejścia od drogi przez byłą jednostkę rakietową.

W literaturze natrafiamy na wiele relacji dziwnych postaci, jedne z nich nie powtarzają się, inne jak na przykład: Bigfoot czy Mothman widziano wiele razy, aż do dzisiaj. Jestem ciekawy zdania czytelników, a może akurat znajdzie się ktoś, kto słyszał o owym koziołmenie lub podobnych postaciach z terenów Polski. Serdeczne dzięki i pozdrowienia dla autora.