Zillabelle Friesen i Linda Arteaga - dwa dziwne przypadki zaginięć.

 Wiele zagadkowych zaginięć stawia drużyny ratownicze przed trudnymi pytaniami, tym bardziej, kiedy okoliczności odnalezienia ciała poszukiwanego przeczą zdroworozsądkowemu pojmowaniu możliwych wydarzeń. Dlaczego ciało odnaleziono w miejscu wielokrotnie przeszukiwanym? Dlaczego zaginiony pozbył się butów? Jak to możliwe, że dana osoba nie słyszała nawoływań poszukujących? Czy kiedyś poznamy prawdę? Chyba nie, zmarli nic już nie powiedzą, a opowieści tych, którzy przeżyli, są tak dziwne, że fachowcy przypisują je majaczeniu wywołanym przez silny stres.

                                        Linda Arteaga odnaleziona przez wolontariuszy.

Zillabelle Friesen zaginęła 21 lipca 2015 r. w Pine Flat Lake w Kalifornii, miała wtedy 81 lat. Zillabelle  mieszkała na samotnej farmie niedaleko Fresno. Pomimo swojego wieku była silną i aktywną kobietą, lubiła zwiedzać nowe, nieznane jej miejsca. Wprawdzie ze względu na wiek, poziom ryzyka wypadku wydaje się większy, lecz z drugiej strony, miała więcej doświadczenia niż niejeden młodszy wędrownik. Można się również zgodzić z tym, że starsi ludzie mniej ryzykują i są bardziej ostrożni. 21 lipca oświadczyła swoim znajomym, że wybiera się na krótką wycieczkę, miała zamiar wrócić do domu na kolację. Jednak tego wieczoru nie zauważono, aby jej samochód wrócił na posesję, nie było go również następnego dnia. 22 lipca rodzina powiadomiła policję, składając meldunek o zaginięciu. Na początku funkcjonariusze koncentrowali się na samochodzie, zielonym fordzie "Escape". Powinien przecież rzucić się komuś w oczy, lecz dni mijały i wydawało się, że kobieta zniknęła z powierzchni ziemi. Dopiero 4 tygodnie później, 23 sierpnia, podczas gaszenia pożaru strażacy znaleźli opuszczony samochód. Pojazd znajdował się na rzadko używanej drodze niedaleko jeziora Pine Flate, około 30 km od miejsca zamieszkania kobiety. Gdy sprawdzono numery tablic, okazało się, że należy do 81-latki i że od miesiąca jest poszukiwany. Czy pożar lasu miał coś wspólnego z zaginięciem? Niektórzy badacze spekulowali w tym kierunku. Być może nie mogąc odnaleźć wyjścia, po wielu dniach tułaczki, kobieta chciała w ten sposób zwrócić uwagę straży pożarnej, jako jej jedyny ratunek. Lecz to tylko rozmyślenia, niepoparte żadnym dowodem. Ciało kobiety odnaleziono zaledwie w odległości jednego kilometra od samochodu. Później znaleziono również jej portfel i buty, te  znajdowały się 20 km. na północ od samochodu. Nigdy nie odnaleziono jej  ubrania, kobieta była całkowicie naga. Jak to możliwe, że Zillabelle umiera tylko  kilometr od samochodu, ale nie można odnaleźć jej ubrań? Kalifornijskie lasy nie można porównać do naszych, to raczej półpustynia — nie są gęste, przeciwnie raczej dobrze przejrzyste. To bardzo ciekawy punkt, w takim terenie łatwiej odnaleźć drogę, łatwiej o orientację i na pewno łatwiej zobaczyć coś lub kogoś, kto udzieli pomocy. Ale dlaczego jej buty i portfel znajdują się w innym miejscu? w odległości 20 km. Czy była tam? Czy ktoś dokonał zabójstwa, a potem wziął jej portfel i buty, żeby odłożyć w innym miejscu? A jej ubranie? Czy wziął je ze sobą? Widocznie tak, lecz po co? Problem w tym, że na ciele denatki nie odnaleziono śladów przemocy, zmarła jak wielu innych (w przypadkach Missing 411) z przyczyn naturalnych — cokolwiek to znaczy. Nie było ani śladów, ani motywu aby w zaginięciu brały udział inne osoby, więc co tu się stało? Podsumowując: starsza kobieta wybiera się na parogodzinną wycieczkę. Parkuje samochód na rzadko uczęszczanej drodze i chwilę później na pewno w radosnym humorze podziwia piękne widoki, tak jak to robiła już setki razy. Wędruje na północ aż do Tollhouse, tam gubi portfel i buty, idzie z powrotem, rozbiera się do naga, gdzieś chowie ubrania. Trzeba przyznać, że było to latem i w tym regionie może być bardzo gorąco, lecz pomimo tego, myślę, że nie rozebrałaby się aż do stroju Ewy. Nie wiadomo jak długo trwała jej tułaczka, aby wrócić do miejsca gdzie ją odnaleziono musiała pokonać następne 20 km. A potem umarła niedaleko swego samochodu. W innym artykule opisłem przypadek Jamesa Madsen, który zgubił się, idąc do potoku po wodę. Jak można się zgubić na tak krótkim odcinku, mając obóz w zasięgu wzroku? Dlaczego nie odnaleziono go, gdy zdezorientowany tułał się przez lasy i wzgórza? Pozbył się ubrań, pozbył się butów, a nadal się przemieszczał. Zdeptał stopy do kości! Nikt, ale to nikt, nie byłby w stanie ustać na nogach, mając tak zranione stopy, na które przecież naciska cała waga człowieka. W jakim odurzonym stanie musiał się znajdować, że pomimo bólu wędrował dalej, dewastując ścięgna i mięśnie. W świadomym stanie nie uszedłby parę metrów, nawet jakby obrażenia były lżejsze. Czy Zillabelli Friesen przydarzyło się coś podobnego, iż błąkała się po okolicy, nie umiejąc odnaleźć drogi? Dlaczego ci ludzie pozbywają się butów? Wielu badaczy jest zdania, że to jeden z najbardziej horrendalnych przypadków ostatnich lat.

Następny incydent pochodzi z 2012 roku i jak się nie mylę, już o nim gdzieś wspominałem. Warto go przytoczyć, ponieważ mamy tu dwóch dorosłych ludzi, którzy nie tylko się rozdzielili już po zgubieniu drogi, ale także zachowanie mężczyzny i relacje kobiety sprawiają, że naprawdę nie wiadomo co o tym myśleć. 53-letnia Linda Arteaga i jej brat Edward Huff udali się na parodniową wyprawę w okolice Arkansan, mężczyzna miał zamiar przyjrzeń się pewnemu odcinkowi rzeki, który został mu polecony, jako dobre łowisko. Gdy dwa dni później Edward sam wrócił do domu, rodzina oczywiście zapytała, gdzie jest Linda. Mężczyzna widocznie nie był w jakiś sposób całkiem przytomny, jedynie co powiedział, że widział ją siedzącą na werandzie u siebie z resztą rodziny i nawet machała mu ręką. Okazało się jednak  że Linda nie wróciła, a jej telefon milczy.  Jeszcze tego samego dnia zorganizowano akcję ratunkową, dziesiątki wolontariuszy ruszyło na poszukiwania zaginionej. Edward nie potrafił wiele pomóc, pamiętał jedynie, że się zgubili, a potem w jakiś sposób się rozłączyli. Gdy odnalazł drogę i przechodząc koło domu Lindy, widział ją na werandzie, wtedy nie myślał o całej przygodzie. Faktycznie, to dziwne, ponieważ ktoś o trzeźwych zmysłach zaraz by zapytał, kiedy wróciła lub w inny sposób chciałby przeanalizować przebieg wydarzeń. Edy jednak wyglądał na zamroczonego, zdezorientowanego, lecz co było przyczyną takiego zachowania? Po pięciu dniach od zaginięcia odnaleziono zagubioną — stała przy drzewie gapiąc się w nie wiadomo co. Linda wyglądała nieprzytomna, zmieszana, nie tak jak człowiek, który pała radością, gdy zostaje uratowany z wielkiej opresji. Badania w szpitalu nie wykazały nic zagrażającemu zdrowiu. Kobieta opowiedziała, że odżywiała się roślinami i owocami, co później wzięto za przyczynę jej dziwnej relacji. Także Edward został przebadany pod tym względem — mogło przecież dojść do zatrucia, a w wyniku halucynacji. Symptomy mieli podobne, byli też razem w momencie dziwnego "zatrucia".  Jednak testy toksykologiczne nie wykazały pozytywnych wyników. Po pewnym czasie wydarzyło się coś dziwnego, jakby ich pamięć zaczęła powracać lub została wymieniona. Oboje byli teraz przekonani, że Edward poważnie skaleczył nogę, co było powodem rozdzielenia pary, a Linda ruszyła sama szukać pomocy. Oboje myśleli, że tak było, tylko powstał mały problem — w tym miejscu na nodze nie było żadnej rany. Należałoby zauważyć, że wtedy w tym momencie gdy czuli się   nieswojo, byli rozkojarzeni,  był to dopiero początek wędrówki i mieli zapas prowiantu. Na tym etapie wycieczki jeszcze nie spożywali roślin i dzikich orzechów. Kiedy Linda opuściła brata, trafiła na grupę traperów. Według opowieści kobiety nie reagowali wcale na jej wołania, chociaż zbliżyła się do nich na odległość około 20 m. Wyglądało tak, jakby jej nie widzieli ani słyszeli. Krótko później coś zaczęło zmieniać się w okolicy, Linda zauważyła cieniste postacie zdawające ukrywać się w koronach drzew. Teraz panika wzięła górę, kobieta uciekała, lecz wiele to nie pomagało, prześladowcze postacie były wszędzie. Jej zdaniem, w pewnym momencie straciła przytomność, gdy się ocknęła, czuła się jakby naszpikowana narkotykami. W tym całkowicie bezradnym i zdezorientowanym stanie usiadła na pniu ściętego drzewa — jak długo tam siedziała, nie pamięta. Później pojawili się ludzie, którzy zabrali ją ze sobą.

                                   Okolice zaginięcia w Arkansas.

To tylko dwa przypadki z wielu, wprawdzie wszystkie te incydenty nie są może identyczne, ale z podobnymi skutkami. Zdrowi, silni ludzie nagle tracą orientację, zachowują się co najmniej irracjonalnie, ściągają buty w tym trudnym terenie, ściągają ubrania, chociaż w pobliżu nie ma możliwości, żeby się ogrzać. Nagłe załamanie pogody uniemożliwia poszukiwania, a psy tropiące nie potrafią znaleźć lub tracą trop, jakby ów jegomość rozpłynął się w powietrzu. I jeszcze dziwne opowieści tych, którzy przeżyli: "okolica zaczęła się zmieniać", " znana ścieżka wyglądała teraz całkiem inaczej". Myśliwi, którzy znają "swoje" lasy jak własną kieszeń, tracą orientację, błąkają się po okolicy, rzadko który z nich przeżywa. Mają ze sobą telefony, GPS, ale wszystko na nic. Wiedzą, że umówiony znak, gdy ktoś znajduje się w opresji to trzy strzały, jeden po drugim, lecz nigdy tego znaku SOS nie słyszano. Co się dzieje? Co wpływa na ludzi, że zachowują się tak dziwnie?