"Dzień jest dla ludzi ale gdy słońce zajdzie, wtedy pojawiają się inne postacie"

Folklor zawsze ostrzegał przed ukrytymi niebezpieczeństwami, czyhającymi gdzieś w cieniu istotami z innego świata, które próbują zwieść ludzi, ukraść  dzieci, lub w inny sposób wykorzystać ich w swoich celach. Interesujące wydają mi się rozważania o pewnych fantastycznych stworzeniach, dziwnych bytach, które napotkano w dziczy i na bezdrożach parków narodowych czy w innych miejscach, gdzie tak wiele osób zaginęło. Wróżki, gnomy i inne nadprzyrodzone istoty były już od zawsze kozłem ofiarnym niezliczonych porwań i niewyjaśnionych zgonów w różnych kulturach. Czy to tylko bajeczka wymyślona przez rodziców, aby postraszyć dzieci, by się nie oddalały za daleko od domu? chyba nie ponieważ opisy podobnych bytów pochodzą od dorosłych świadków, którzy mieli widzieć je na własne oczy.

W kontekście do zaginięć typu "Missing 411" i szalonych wydarzeń jak w książce Vallee "Passport to Magonia" wziąłem się ostatnio za książkę "The Fairy-Faith in Celtic Countries", autorstwa W.Y. Evans-Wentz. Książka ta została wydana w 1911 r. i oprócz legend o mitycznym królu Arturze lub podobnych, zajmuje się przypadkami, kiedy ludzie w jakiś sposób zetknęli się ze światem skrzatów i innych zmiennokształtnych istot.

Muszę powiedzieć, że nie rozczarowałem się, wprawdzie książka napisana ponad 100 lat temu troszkę innym językiem niż używa się teraz, lecz nie szkodzi, podobieństwa między tajemniczymi zaginięciami rzucają się w oczy. Patrząc na statystyki, które może nie do końca muszą być słuszne, można zauważyć, że duża większość zaginięć wydarzyła się późnym popołudniem i wieczorem. Fakt ten zauważył także Paulides i nieraz w swoich wypowiedziach podkreśla go. Wprawdzie Wyspy Brytyjskie leżą daleko od Parków Narodowych w USA, lecz dziwne zaginięcia ludzi już dawno zauważono, przestrzegając, iż elfy i chochliki, pojawiają się na ziemi podczas lub po zachodzie słońca. W innym miejscu czytamy: "Dzień jest dla ludzi, ale gdy słońce zajdzie, wtedy pojawiają się inne postacie i lepiej, żeby nie wychodzić z domostwa". Być może coś w tym jest, istnieje teoria, że zasłona między naszym światem a inną rzeczywistością gdzie żyją te dziwne stworzenia, staje się słabsza i łatwiejsza do pokonania po zachodzie słońca. Na myśl przychodzi od razu ranczo skinwalkera i ów rzekomy portal na niebie skąd wypełzła dziwna istota, albo incydent, kiedy latający orb zamienił trzy psy właściciela w zwęglone resztki. Z pamięci na szybko przypomina mi się również akcja, kiedy zestrzelono coś z drzewa o świecących oczach, a późniejsze tropy pokazały, iż ów coś jakby rozpuściło się w powietrzu. Także ochroniarze, a zwłaszcza jegomość o nazwisku Marx przeżył niejedną mrożącą w żyłach krew chwilę, tropiąc coś, co nie wykazywało odpowiedniej sygnatury na ekranie okularów termowizyjnych, gdyby był to człowiek lub zwierzę. Te incydenty miały miejsce po zachodzie słońca, czy to przypadek, że w książce o wróżkach i gnomach czytamy coś takiego?

"Ogólnie rzecz biorąc, wróżki można spotkać po zachodzie słońca lub wokół tej godziny. Wtedy przebywają w naszym świecie. Znów inne postacie podróżują w powietrzu nad domami ludzi. Zwykle wyruszają po zapadnięciu nocy, a szczególnie około północy. W ładną pogodę słychać ich, jak idą pod wiatr, jak stado ptaków"

Miejsca zamieszkania tych dziwnych postaci często znajdują się w sąsiedztwo głazów lub w pobliżu dużych stosów kamieni — widać tu podobieństwo do "cluster zone" Paulidesa. Przypadek pani G. Herbert, która miała zaledwie 7 lat, gdy doświadczyła tego dziwnego zjawiska, można wziąć jako typowy opis tych dziwności. Według listu, który napisała po latach do "Transactions of the Devonshire Association", pewnego dnia była na spacerze w pobliżu Shaugh Bridge w Dartmoor w Anglii, kiedy zobaczyła małego człowieczka o wzroście zaledwie 18 do 24 cali, który wylegiwał się pod wiszącym głazem. Opisała go jako ubranego w starodawne ubranie, spiczasty kapelusz i krótkie majteczki, a jego twarz była pomarszczoną z brązową skórą. Mały człowieczek, którego nazwała "pixie", rzekomo wpatrywał się w nią przez chwilę, a potem rozpłynął się w powietrzu. Co ciekawe, kilka lat później pani Herbert miała jeszcze jedno spotkanie z jak sądziła wróżkami, kiedy to jeździła konno po wrzosowiskach Dartmoor. W miejscu, które dobrze znała, i mimo że przebywała tam codziennie, poczuła się zdezorientowana, a jednocześnie oszołomiona. Jej zdaniem, chociaż nikogo nie widziała, obwiniała za to wróżki, magiczne stworzenia, które za pomocą swojej magii odurzają ludzi, powodując ich bezradność i zagubienie.

Jednym z ciekawych zagadnięć książek Pauliddesa jest to, że specjalnie szkolone psy ratownicze nie potrafią podjąć tropu lub nagle gubią go, jakby ten człowiek rozpłynął się w powietrzu. Także w książce pana Wentza czytamy ciekawe wypowiedzenie:

"W sąsiednich górach znajdują się głębokie jaskinie, których żaden człowiek nie odważył się zgłębić do końca, a nawet psy, jak się mówi, będąc tam umieszczane, nigdy nie wróciły, albo pojawiły się wiele mil od wejścia. Może to być wynikiem tego, że psy stają się zdezorientowane lub bezskutecznie próbują coś wytropić."

Ciekawe stwierdzenie sprzed ponad wieku! To wprawdzie tylko spekulacje, ale już w następnym rozdziale, spotykamy następne podobieństwa. Tendencje do zaginięć w pobliżu wody, zła pogoda podczas lub bezpośrednio po zaginięciu i jaskrawe ubrania zaginionych, byłyby fajnym motywem do starych baśni, najlepiej jeszcze uzupełnionymi rysunkami w pastelowych kolorach. Jednak to także dzisiejsza rzeczywistość i nie zgadzam się, że badacze dramatyzują te incydenty. Owszem tu i tam widać nadmierne podniecenie, lecz zawsze można poszukać w archiwach internetu wycinki z gazet, nawet te sprzed ponad 100 lat. Często spotkamy te same dziwne aspekty, śmierć młodych, zdrowych ludzi, gdzie koroner nie potrafi ustalić przyczyny, nagłe załamanie pogody, ulewy, które trwają po parę dni, a potem nawet nie ma po co zabierać psy tropiące, ponieważ każdy ślad zaginionego został już zmyty. Mgły!!! - całe mnóstwo wydarzeń dzieje się podczas takiej pogody, już dawno wierzono, że owe paranormalne postacie potrafią manipulować pogodę według własnych celów i kaprysów - coś co znamy z rodzimego folkloru. Tu inny cytat ze str. 136.:

"W okolicach Snowdon wierzono, że wróżki mieszkają pod jeziorami, pojawiają się zwłaszcza w mgliste dni, a dzieci ostrzegano, by nie oddalały się od domów w taką pogodę, bo mogą zostać porwane. Skrzaty były wielkimi złodziejami, lubiły jaskrawe kolory. Miały wyostrzony słuch i żadne słowo, które dotarło do wiatru, nie mogło im umknąć".

"W Nowym Świecie, u rdzennej ludności północnoamerykańskich znajdują się plemiona, które podobnie jak Celtowie wierzą w różne duchy, takie jak wróżki. Opowiadają, że duchy mieszkają w jeziorach, rzekach i wodospadach, w skałach i drzewach, w ziemi i w powietrzu, i że istoty te wywołują burze, susze, dobre i złe zbiory, obfitość i niedostatek zwierzyny, choroby i zmienne losy ludzi".

W odróżnieniu od innych części Europy tu w książce znajduje się wiele przypadków, kiedy ludzie wierzyli, że zaginieni mogą się odnaleźć po określonej ilości czasu. Na myśl przychodzi mi tylko domniemany cykl mieszania się światów równoległych. Idea ta jest bardzo ciekawa, ponieważ mogłaby tłumaczyć wiele dziwnych skumulowanych incydentów jak: fale obserwacji UFO lub innych anomalii na niebie, deszcze przeróżnych obiektów, lub choćby masowe obserwacje nieznanych zwierząt / stworzeń.

"Mówi się, że uprowadzone osoby przebywają w stanie transu, trwającym dwa lub trzy dni. Znajdują się wtedy w świecie wróżek. Ta uroczystość może mieć charakter materialny lub czysto duchowy. Czasami można przebywać tam godzinę lub dwie; można też pozostać tam przez siedem, czternaście lub dwadzieścia jeden lat. Umysł osoby wychodzącej z Krainy Baśni jest zazwyczaj pusty, jeśli chodzi o to, co się tam widziało i robiło."

"Ludzie przebywali w krainie wróżek dwadzieścia lat, a wydawało im się, że to tylko jedna noc. Pewien pan młody, którego zabrano w dniu jego ślubu, przebywał w krainie baśni przez wiele lat, a gdy wrócił, myślał, że jest następny ranek. Zapytał, gdzie są wszyscy goście weselni, i znalazł tylko jedną starą kobietę, która pamiętała wesele".

"Sposób, w jaki śmiertelnik mógł zostać porwany przez "Tylwyth Teg", polegał na wciągnięciu go w ich taniec. Gdyby porwano ciebie w taki sposób, trwałoby to według naszego czasu dwanaście miesięcy, choć dla ciebie czas ten wydawałby się tylko jedną nocą."

Mogłoby to pasować, dlaczego ciała zaginionych pojawiają się na wcześniej przeszukanym terenie, długo po zaginięciu. Wyjaśniałoby również, dlaczego innych nie znaleziono do dziś, a w innych przypadkach odnaleziony wykazuje stan transu, zdezorientowania. Ludzie zabrani do świata wróżek przestają oczywiście pozostawiać swoje ślady tu w naszej realności, co znów pasuje do dziwnego zachowania psów, które tracą trop, jakby w tym miejscu ów ktoś rozpuścił się w powietrzu. Lub jeszcze dziwniej, jak w przypadku małego Alfreda, gdy stożek zapachowy wyprzedził rodziców, a ci przysięgali, że dziecko szło za nimi, a nie z przodu. Nie pamiętam czy ten przypadek już był na blogu, może niektórzy jeszcze go nie znają. To znów dziecko, to znów przedziwna nazwa miejsca, gdzie dzieci jakby są predyspotyzowane do dziwnych zaginięć, jakie znamy z książek Missing 411. Folklor pokazuje nam wiele większy obraz zaginięć maluchów, a nawet cały wachlarz różnych zabezpieczeń, by wróżki i skrzaty nie miały dostępu do malucha, ale wracając do zaginięcia.

W lipcu 1938 r. rodzina Beilhartzów wybrała się na biwak do Parku Narodowego Gór Skalistych. Około 8 rano wyruszyli szlakiem w pobliżu potoku o nazwie Roaring River. Alfred Edwin Beilhartz miał wtedy 4 lata, był cichym, zadumanym w sobie dzieckiem. Podczas wędrówki tworzyli linię, jedynie Alfred pozostawał troszkę w tyle, ale nie za daleko, w końcu przecież to małe dziecko. Rodzice oglądali się oczywiście za synkiem, lecz już w następnym momencie Alfred zniknął, jakby w jednej chwili. Rozpoczęła się desperacka 10-dniowa operacja poszukiwawcza — Alfreda Beilhartza nigdy nie odnaleziono. Rodzice wpierw przeszukali najbliższą okolicę, jednak nie przyniosło to oczekiwanych wyników, dlatego szybko postanowili wezwać pomoc w serwisie Parku. Strażnicy leśni wychodzili z założenia, że Alfred mógł wpaść do pobliskiego potoku i utonąć. Zbadano zaporę wodną, która składała się z liny i siatki drucianej obwiązanej drutem kolczastym — nie było możliwości, aby jego ciało przeniesione w dół rzeki nie zatrzymało się tutaj. Jednak nie znaleziono nic, przeszukano dno — bez skutku. Po pięciu dniach zrezygnowano z przeszukiwania rzeki. Państwo Beilhartz było przekonane, że dziecko uprowadzono, syn na pewno nie poszedłby gdzieś inną ścieżką, albo uciekł, chcąc się na przykład schować. Na miejsce sprowadzono psy ratownicze z pobliskiego więzienia stanowego w Kolorado. David Paulides opisuje w swojej książce, jak psy podążały za zapachem chłopca "500 stóp w górę strumienia", z miejsca, gdzie znajdowali się rodzice, podczas momentu zaginięcia. Jest to wyjątkowo dziwne, skoro chłopak zaginął, znajdując się za nimi, a nie przed nimi, ale tak sugerował stożek zapachowy. Wezwano innych ratowników z innym psami, które podążyły tym samym paradoksalnym szlakiem.  Gdy dotarły do rozwidlenia  dróżki, tu w klęsce kładły się na ziemię. Ostatecznie poszukiwania zostały odwołane po 10 dniach. W tym samym czasie, w dniu zaginięcia — William J. Eells i jego żona wędrowali w innym obszarze Gór Skalistych. Zmęczeni postanowili zatrzymać się na odpoczynek, delektowali się pięknymi widokami zbocza góry Chapin — gdy całkiem niespodziewanie zobaczyli małego chłopca siedzącego na skale zwanej: Diabelskie Gniazdo. Miejsce to znajdowało się sześć mil na zachód od miejsca, z którego pierwotnie zaginął Alfred. Pan Eells wyraził swoje niedowierzanie, jak dziecko mogło wspiąć się na to miejsce bez pomocy dorosłego. Małżeństwo relacjonowało później, że byli oburzeni, jak rodzice mogli pozwolić, żeby dziecko chodziło po tak niebezpiecznym występie skalnym. W pewnej chwili chłopak podszedł do gzymsu, gdzie wydał przeraźliwy krzyk, a następnie opuścił pole widzenia zaszokowanej pary. Paulides pisze, że wyglądało to tak, jakby został pociągnięty do tyłu, inne źródła twierdzą, że po prostu zniknął z pola widzenia. Eellsowie wrócili na parking, gdzie usłyszeli wiadomość o zaginionym chłopcu. Po powrocie do domu, na drugi dzień w gazecie znaleźli artykuł o zaginionym chłopcu, a zamieszczone w niej zdjęcie Alfreda Beilhartza pasowało do wyglądu dziecka, które widzieli na Diabelskim Gnieździe. Para zgłosiła się do strażników, opowiadając co widzieli, lecz ci stwierdzili, że byłoby zupełnie niemożliwe, aby Alfred wdrapał się na skałę, o której mowa — nawet dorosły mężczyzna nie poradziłby sobie z wejściem w mniej niż dwa dni, bez sprzętu i lin. Ostatecznie wysłano grupę ponad 150 mężczyzn do przeszukania Diabelskiego Gniazda, ale wrócono z pustymi rękoma. Jednym ze śladów było znalezienie opatrunku w odległej chacie, pani Beilhartz twierdziła, że podobnego materiału użyła do zabandażowania pęcherza na stopie Alfreda. Naleganie rodziców sprawiło, że FBI przeprowadziło badania, wynik testu nie potwierdził przypuszczeń. Do tej pory nie wiadomo co się stało z Alfredem.

W pewnym artykule Brenta Swancera znalazłem taką wskazówkę, która mnie zaciekawiła, chodziło o zaginięcia ludzi i ich błądzenie, jak w transie:.

" Mówi się, że jedynym sposobem na złamanie tego zaklęcia jest zdjęcie ubrania i noszenie go na zewnątrz, co przy odrobinie szczęścia zdejmie czar i pozwoli na ponowne odnalezienie drogi."

Właśnie! pamiętam, że były takie przypadki odnalezienia dzieci czy dorosłych, totalnie zamroczonych mających założone ubranie na lewej stronie. Czy to przypadek? A może ktoś im w tym pomógł, aby się odnaleźli? Tym bardziej przy małych dzieciach, skąd by to wiedziały? W ogóle, gdy tak weźmiemy przypadki zaginięć małych dzieci, a także te, które znamy z ufologii o rzekomych wzięciach na pokład UFO i przeprowadzaniu badań, widzimy tu podobieństwa. Każdy, kto czytał o takich przypadkach, przypomni sobie, że w niektórych incydentach, ludzie na drugi dzień zauważyli, że mają źle ubraną pidżamę, lub nawet część ubrania wcale do nich nie należała. Ta cała sprawa z ubraniem wydaje się ciągnąć przynajmniej przez kilka wieków, czyżby takie uprowadzenia przez kosmitów w cudzysłowie, miały miejsca już od zawsze? Wydaje się, że tak, jedynie to my naszym nazewnictwem próbujemy szufladkować fenomen, który skutecznie kryje się przed nami od zawsze. Musiałby być to jakiś naturalny fenomen, który sprawia, że ci, którzy wrócili, opowiadali o krainie wróżek, dziwnych włochatych istotach, a dziś o ufoludkach. I faktycznie, jeśli ktoś się uprze, to takich przypadków trochę nazbiera. W tym tygodniu słyszałem o ciekawym incydencie, lecz chcę go w przyszłości bardziej zgłębić. Incydent miał miejsce w Kalifornii, gdy pewnego wieczoru kilkuletnia Suzanna przyszła do sypialni mamy oznajmiając, że się boi, w jej pokoju pojawiło się dziwne coś, co mówiło do zaskoczonej dziewczynki. Z opisu, ów coś wyglądało jak typowy szarak, jedynie z dużą ilością kończyn, co chyba (według mnie) przypominało wielkiego pająka. Oczywiście, gdy sprawdzono pokój, nikogo tam nie było, a mała następne dwie noce spała z mamą. Dwa dni później dziecko zaginęło, od tej pory nikt jej nie widział . Tego samego dnia, kiedy zaginęła, psy w okolicy zachowywały się nietypowo, były bardzo niespokojne i ujadały znacznie więcej niż zwykle. Także pewien kogut postradał zmysły i wściekle atakował ludzi, a wezwana policja zastrzeliła ptaka. Tego dnia było słychać dziwny niezidentyfikowany odgłos, który pochodził skądś z góry, lecz bez widocznego źródła. Może tylko zwykły przypadek, lecz może miało tu miejsce coś paranormalnego, coś, co nie jesteśmy nawet w stanie ocenić, drażniąc zwierzęta i jednocześnie przyczyniając się do uprowadzenia dziecka. Ostatnio w sieci znalazłem audycję radiową z gościem Jousha Cutchinem, autorem książki pt.: "THIEVES IN THE NIGHT: A Brief History of Supernatural Child Abductions" (Nocni złodzieje: krótka historia paranormalnych uprowadzeń dzieci.) Wprawdzie książki nie czytałem, lecz pamiętam wypowiedzi Johna Keela, iż na naszej planecie najczęściej giną dzieci, i chociaż jako rodzice uważamy na maluchów, ile tylko umiemy, pomimo tego to one najczęściej przepadają bez śladu w jakiś niezwykły sposób. Prawdopodobnie jest w tym wiele racji, a przypadki typu "Missing 411" tylko to potwierdzają.