Magiczna góra Inyangani .

 Na świecie jest kilka takich miejsc, o których nawet w przewodnikach turystycznych pisze się więcej o mitach i dziwnych wydarzeniach niż na przykład o szlakach turystycznych — góra Inyangani należy do takich.

                                          Widok na Inyangni (Copyright Tripadvisor)

Mieszkańcy okolicy góry Inyangani w Zimbabwe, ostrzegają turystów, aby nie nosili czerwonych ubrań, jeśli chcą zwiedzić górę, której przydomek oznacza: "Góra, która połyka ludzi". Taki strój, a także niektóre zachowania, rozgniewałyby mieszkające tam duchy, które za karę mogą uwięzić daną osobę w świecie pośrednim zwanym chimidzą. Inyangani nie jest typową górą, jaką sobie wyobrażamy, nie posiada wierzchołka, tylko wielki płaskowyż, który rozciąga się na kilka kilometrów. Jej wysokość wynosi 2500 metrów i potrzeba kilka godzin, żeby wejść na widokowe tereny. Płaskowyż przyciąga ludzi z całego świata i można śmiało powiedzieć, że na szlakach turystycznych już od wielu lat było dość gwarno. Tubylcy niechętnie mówią o górze i na pewno nie rozkoszują się nią, jak to robią turyści, niejeden z nich który był tam na polowaniu, nigdy już nie wrócił. W przeciągu stuleci liczba ofiar stale rosła, dzisiaj mówi się o setkach zaginionych osób. W 2014 roku doszło do dwóch incydentów, które sprawiły, że rząd Republiki Zimbabwe musiał podjąć pewne zabezpieczenia. Dwie pary turystów zwiedzały płaskowyż, gdy jeden z mężczyzn odszedł na chwilę za skałę, by się załatwić i nigdy już nie wrócił. Niesamowite było to, że nie było możliwości, żeby stamtąd wyjść niezauważonym. Na płaskowyżu, na tej wysokości nie ma drzew, nie ma przepaści ani jaskiń, tylko trawa i kamienie, tu i tam skały. Policja i wojsko zorganizowały poszukiwania, lecz mężczyzny do dziś nie odnaleziono. Na pewno nie był on pierwszym turystą, który po godzinach marszu musiał się wysikać. Jednak to, co zrobił, uchodzi w oczach tubylców jako pretekst, by ściągnąć na siebie gniew demonów góry. Wierzyć szamanom, człowiek, który udaje się na górę Inyangani, powinien w pierwszej kolejności unikać świętych miejsc. Nie dać się zwieść duchom kuszących mirażem, który przedstawia złoty kamień, lub garniec nad ogniskiem. Ponadto na górze nie wolno przeklinać, uprawiać stosunków miłosnych, nie robić nic co mogłoby nie podobać się niematerialnym istotom, a w żadnym przypadku nie nosić ubrań w kolorze czerwonym. Przed wejściem na górę turysta powinien zapytać szamana o odpowiedni czas. Nie są to jakieś nowe reguły, tak podobno robiono już setki lat temu, jednak w czasach masowej turystyki, w czasach "precz z zabobonami" tak naprawdę niewielu trzyma się tych zasad.

Drugi  incydent z 2014r. dotyczy  parlamentarzysty wraz z delegacją indyjskich przedstawicieli gospodarki. W ramach ustalonego programu odwiedzono malowniczy płaskowyż. Grupa składająca się z ministra, pięciu gości i czterech uzbrojonych żołnierzy, rozkoszowała się dobrą pogodą i bajecznymi widokami. Kłopoty zaczęły się od tego, że jakby stracili orientację, żołnierze, którzy znali górę, nie mieli nagle wielkiego pojęcia, w którym kierunku iść. Grupa postanowiła wejść na skałę, by lepiej zorientować się w stosunku do lokalizacji, jednak nie pomogło to wiele. Po dłuższym błądzeniu, także obcokrajowcom udzieliło się zakłopotanie. Postanowiono jednak pozostać na miejscu i wypocząć. Po pewnym czasie zauważono innych żołnierzy, którzy wyglądali, jakby czegoś szukali, a w powietrzu pojawiły się wojskowe samoloty. Grupa dawała znaki żołnierzom, którzy znajdowali się tylko kilkadziesiąt metrów poniżej skały, na której się znajdowali. Ci jednak wyglądali tak, jakby ich nie zauważyli, nie usłyszeli, jakby byli dla nich niewidoczni. Nawet wołania i machania nic nie pomogły. Po ponad 90 godzinach zostali odnalezieni i o dziwo nie byli ani głodni, ani nie brakowało im wody. To była wielka akcja poszukiwawcza, w końcu, zaginął członek rządu i zagraniczni dyplomaci. W ramach poszukiwań wysłano wszystko, co było tam pod ręką. Co ciekawe i co przeczy z rozsądnym myśleniem — dla grupy było to tylko kilka godzin, a w rzeczywistości miało minąć kilka dni. Brzmi jak kompletna bzdura, ale dokładnie takie same zjawisko czytamy w wielu dobrze udokumentowanych przypadkach zaginięć. Niektórzy ludzie, którzy zostali odnalezieni po kilku, kilkunastu dniach są w zaskakująco dobrej kondycji, nie są wygłodzeni ani odwodnieni. To samo ze zwierzętami, można by oczekiwać, że np.: pies, który zaginął wraz z właścicielem, będzie ubrudzony, zaniedbany i głodny. A jednak kiedy go odnaleziono lub sam wrócił do domu, był w dobrym stanie. W jednym z przypadków zaginął 4-latek, a z nim szczeniak. Gdy po pięciu dniach, piesek wrócił do domu, okazało się, że nie jest ani mokry, chociaż padał deszcz, ani nie wyglądał, jakby tyle dni spędził w lesie. Najdziwniejsze było to, że nie był głodny, ignorował podstawione jedzenie. Może dorosły pies byłby w stanie coś upolować, ale szczeniak?

Według legend chimidza jest miejscem pośrednim. Ludzie, którzy przeszli przez niewidzialne wejście, znajdują się w międzyświecie — naszym a tym zamieszkiwanym przez demony i duchy. Człowiek pozostaje tam tak długo aż znajdzie wyjście do jednego z dwóch światów. Przy czym dla nas, w naszym świecie czas upływa wiele szybciej niż dla ludzi uwięzionych w chimidzy. Gdy u nas minęły dni czy miesiące, ci, którzy wrócili, mówią o godzinach, a ich wygląd i kondycja fizyczna zdają potwierdzać to. Mówi się także, że niekiedy można zauważyć na górze turystów, którzy wyglądają jakby się "zawiesili", jakby byli w stanie jakiegoś transu. Oczy ich wydają się nieprzytomne, a ludzie ci sprawiają wrażenie bardzo zmęczonych. Oczywiście nikt nie zostawi takiego człowieka bez opieki. Zabrani z tego miejsca, szybko nabierają sił i wracają do przytomności. Potem następuje wielkie zdziwienie, spoglądając na zegarek i niedowierzający komentarz "Ja tam tkwiłem chyba godzinami". Na górze można spotkać także ludzi, którzy stracili orientację, i jak mówią; "nigdy czegoś takiego nie zaznali". Inną "atrakcją" góry, która połyka ludzi, są dziwne mgliste chmury, które przemieszczają się w różnych partiach płaskowyżu. Ludzie, którzy znaleźli się w takiej chmurze twierdzili, że czy szli szybko, czy wolno, chmura podążała wraz z nimi. Od pamiętnego 2014 roku, który obfitował w tajemnicze incydenty, dostęp na płaskowyż został utrudniony. Dojazdów pilnuje wojsko i tylko turyści z miejscowym przewodnikiem mogą wejść na górę, ponadto każdy musi mieć telefon z naładowaną baterią i sprawną latarkę. W okolicy postawiono nowe maszty telefonii komórkowej. Płaskowyż oznaczono szlakami turystycznymi, których nie wolno już opuszczać.

W komentarzach czytam niekiedy, że to tylko opowieści, by ściągnąć jeszcze więcej turystów. Wydaje mi się jednak, że w tym przypadku, władze faktycznie zmniejszyły ilość turystów, także liczby na stronie internetowej Parku Narodowego Inyangani potwierdzają ten trend. W 1981 roku na górze zaginęły dwie nastolatki, przy czym jedna z nich była córką byłego ministra Tichaendepiego Masaya. Tamtejsza akcja poszukiwawcza przybrała rozmiary, jakich jeszcze nie było. Pomimo ogromnych poszukiwań, dziewczyn nie znaleziono. Internetowe archiwum zawiera artykuł "NewsDay Zimbabwe", który został napisany przez lokalnego oficera Informacji. Uważam to za bardzo cenne źródło, to artykuł napisany przez człowieka, który pochodzi z tego kraju, który tam mieszka, a jego pozycja i wykształcenie pozwalają na dostęp do ciekawych informacji. Swoją drogą bardzo polecam ten art.: https://www.newsday.co.zw/2014/01/mountain-swallows-people/  Teoria "wymyślonych bajek" i "zwykłych podań ludowych" zostaje szybko odrzucona, górę porównuje się do innych miejsc na świecie jak np.; rejon Trójkąta Bermudzkiego gdzie ludzie znikają od dekad i nie tylko trudno znaleźć przyczynę, ale i same zwłoki. To samo dzieje się na górze Inyangani, ale tu jest jeszcze dziwniej, ponieważ nie ma tam jaskiń, czy niedostępnych miejsc. Gdzie podziały się te wszystkie zwłoki? Liczba zaginionych jest bardzo wysoka, nieoficjalnie mówi się o setkach ludzi i żeby nawet ich pozostałości nie znaleźć, jest to bardzo enigmatyczne. Artykuł cytuje także ludzi z plemion żyjących w sąsiedztwie. Ci mówią o mściwych demonach porywających ludzi po przekroczeniu wejścia do świata pośredniego — chimidzy. Kilka przykładów tajemniczych zaginięć i szeroko zakrojonych akcji ratowniczych mają potwierdzać, że to nie zabobon a wydarzenia, które dzieją się naprawdę.

Szczegółowe relacje, takie jak te brytyjskiego studenta Thomasa Gaisforda, który zgubił się w 2014 r. i który być może zawdzięcza swój powrót do cywilizacji tylko swojej roztropności i wsłuchaniu się w rady mieszkańców, są rzadkością. Thomas wędrował po płaskowyżu, gdy ze szczytu obniżyła się gęsta mgła, całkowicie go zamykając i uniemożliwiając orientację. Pogoda tego dnia była nie najlepsza, niewyraźna, widział kilka skupisk mgły, które trzymały się tu i ówdzie, ale że są aż tak gęste, tego nie przypuszczał. Gdy tylko rozbił namiot, żeby przeczekać na górze, aż pogoda się polepszy, zaczęło padać. Ulewa była tak obfita, jakby szara kurtyna spowiła górę. Jak później napisał: - do namiotu zbliżały się liczne zwierzęta, jakby chciały obserwować pechowego trampa, w tym kilka przerażających węży. Porządnie wystraszony całą sytuacją, student zaczął się modlić o szczęśliwe zakończenie przygody. Pamiętał o tym, co mówili miejscowi: zwierzęta, które zachowują się dziwnie, powinny być konsekwentnie ignorowane — ponieważ nie należą do naszego świata. Młody człowiek wziął sobie radę do serca i rzeczywiście został pozostawiony w spokoju. Gdyby zachował się inaczej — miejscowi uważają, że nigdy by nie powrócił. Zdania są jak zawsze podzielone, jedni uważają, że nieustanne modły trzymały stworzenia z dala od siebie, inni twierdzą, że zwierzęta go nie zaatakowały, ponieważ nie czuły się zagrożone. Gaisford przeczekał 10 godzin ulewnego deszczu, później powiedział, że słyszał wiele dziwnych historii o tej górze, ale za bardzo w nie, nie wierzył. Miejscowi ostrzegali go przed wchodzeniem na górę, opowiadali mu dziwne, niezwykłe rzeczy, które miały się tam wydarzyć. Dziś żałuje tylko, że nie posłuchał i nie wziął lokalnego przewodnika.

                              Thomas Gaisford  i cała przygoda: https://nehandaradio.com/2014/08/30/british-tourist-survives-nyanga-mountain-ordeal/

W połowie kwietnia 2020 roku doszło do następnych wstrząsający wydarzeń. Jak informował serwis internetowy "iHarare.com", góra zaliczyła następną tragedię, lecz po kolei.

Niefortunna przygoda zaczęła się po tym, gdy bydło państwa Matsiwira wymknęło się spod kontroli, ginąc z pastwiska. Głowa rodziny, pan Shingirai Matsiwira (35 l.) wybrał się na poszukiwania zwierząt, zabierając ze sobą swoich 8-letnich synów bliźniaków oraz siedmioletniego siostrzeńca. Ich droga wiodła w kierunku płaskowyżu, gdzie widocznie coś się stało, iż rodzic stracił orientację, co dokładnie, tego niestety nie wiemy, faktem pozostaje to, że do wieczora nie wrócili. Ulewne deszcze, które w późniejszych godzinach towarzyszyły niefortunnej czwórce, na pewno miały jakiś wpływ na to, co się wydarzyło, prawdopodobnie towarzysząca mgła przyczyniła się do zagubienia drogi. Jeszcze tej samej nocy jego żona poinformowała władze i mieszkańców wioski, tak że w bardzo krótkim czasie udało się zorganizować akcję poszukiwawczą. Grupa ratowników szybko odnalazła pana Shingirai i trójkę dzieci, wszyscy byli nieprzytomni. Z Góry zabrano ich do Szpitala Okręgowego w Nyanga. Tego samego dnia Tinashe Farawo rzecznika prasowy Parku Narodowego, potwierdził incydent oraz zgon bliźniaków, ojciec i siedmiolatek pozostali w szpitalu dochodząc do zdrowia.

"Nie udało się dowiedzieć się, co tak naprawdę się wydarzyło, ale wstępne ustalenia wskazują, że ojciec i jego synowie poszli szukać bydła w Parku Narodowym, będąc na górze, doszło do załamania pogody i zgubili drogę" – powiedział Farawo.

Chyba nigdy nie dowiemy się, co się tak naprawdę wydarzyło, nawet później, gdy stan poszkodowanych był na tyle dobry, aby mogli opowiedzieć, nie potrafili sobie nic przypomnieć. Co pamiętali to to, że zaczęło mocno padać, resztę jakby mieli wymazane z pamięci. Także nie wykazano jednoznacznej przyczyny śmierci bliźniaków, w takich przypadkach zwykle używa się określenia "śmierć z wyczerpania". Wprawdzie jest to przyczyna, którą nie powinno się lekceważyć w przypadkach śmierci związanych z zaginięciami, ale trzeba mieć na uwadze, że byli wystarczająco ubrani, a poszukiwania bydła trwało tylko kilka godzin. Rodzina skontaktowała lokalnego szamana, który twierdzi, iż duchy magicznej góry uważały zabłądzone bydło jako swoje, a na nieproszonych intruzach chciały się zemścić. Ów medyk, który towarzyszył ratownikom, miał odsunąć fatalną klątwę i tym samym umożliwić wyzdrowienie ojca i siostrzeńca. Tak przynajmniej wygląda tłumaczenie lokalnych wierzeń. Sprawa jak najbardziej budząca kontrowersje, jednak powinna być wspomniana, ponieważ to całkiem inna kultura. Gdyby to wydarzyło się u nas, nikt na pewno by o takich klątwach nawet nie wspomniał. Co innego w okolicach właśnie tej góry i nie jest to pierwszy przypadek tego rodzaju. Szamani nawet odradzają sprowadzać zagubioną trzodę hodowlaną z powrotem z góry, według ich przekonania, wiążą się z tym takie różne problemy. Oczywiście, dla innych jest to kompletna bzdura, jednak pozostaje fakt, iż płaskowyż, który nie jest jakimś trudnym terenem, który jest bardzo przejrzysty, bez wielu drzew, bez przepaści i jaskiń oraz innych pułapek. Teren, który wydaje się w miarę bezpieczny, a jednocześnie ma złą sławę, znów pochłonął ludzkie życie, i znów trudno wytłumaczyć, dlaczego tak się stało.

Wykorzystano między innymi:

https://www.youtube.com/watch?v=s_cCjvygmyg

https://iharare.com/sacred-mt-nyangani-twins-die/

https://www.newsday.co.zw/2014/01/mountain-swallows-people/

Aktualizacja do wątku  tajemniczej śmierci  w pobliżu Yosemite: https://poszukiwaczenieznanego.blogspot.com/2021/09/zagadkowa-smierc-w-poblizu-yosemite.html

Jak głoszą portale internetowe — tajemnica śmierci Johna Gerrisha, Ellen Chung, ich córeczki i psa, których znaleziono w sierpniu na szlaku w pobliżu Parku Narodowego Yosemite, dobiegła końca.

Przyczyną śmierci miała być hipertermia z możliwym odwodnieniem, powiedział szeryf hrabstwa Mariposa Jeremy Briese na konferencji prasowej.

„To bardzo tragiczny incydent, tragiczna sytuacja, która od samego początku była bardzo wyjątkowa”

Przyczyna śmierci psa jest wciąż nieustalona, ​​lecz szeryf również podejrzewa problemy związane z upałami.

Nie jest to taki zwyczajny przypadek, przedstawiciel prawa zauważył także, że zgony spowodowane hipertermią są pierwszymi, jakie Briese widział w ciągu 20 lat pobytu w hrabstwie Mariposa.

Ów szlak ma kilka stromych sekcji, a para pokonała około 6,1 mil w temperaturach 42 stopni C. Trzeba zaznaczyć, iż szlak ma niewiele cienia lub nie ma go wcale. Wraz z parą znaleziono pusty 2,5 litrowy pęcherz na wodę, a w wypowiedzi mówi się o pustym zbiorniku, co przeczy z wcześniejszymi informacjami. W pierwszych artykułach mówiono o tym, że woda została wysłana do analizy, aby ustalić możliwe zatrucie.

Śledczy rozważali szereg możliwych przyczyn, od toksycznych glonów zgłoszonych w pobliskiej rzece Merced po trujące gazy z opuszczonych kopalni w pobliżu szlaku. Na ciałach nie znaleziono żadnych fizycznych dowodów przemocy, dlatego od razu wykluczono atak człowieka lub zwierzęcia.

Nie wiem, jak wy myślicie, ale żeby zaraz dwóch dorosłych zmarło? to młodzi i wysportowani ludzie. No i oczywiście także pies, czy naprawdę 42 stopnie Celsjusza aż tak mogą dać się w znaki? Lubię oglądać programy gdzie ludzie bez sprzętu, jedynie to, co sami znajdą po drodze, pokonują ogromne dystanse, jeżeli znajdą, piją wodę i to nie zawsze dobrej jakości, lecz gdy nie ma wody, maszerują dalej, wiele, wiele km i chociaż są wyczerpani, jakoś dają radę. Niekiedy nie mają jedzenia przez wiele dni, a wody tyle, żeby ledwo przeżyć i w taki sposób przeżywają 3 tygodnie (z góry ustalone przez jurorów). A tu dwoje wysportowanych młodych ludzi umiera po kilku godzinach, przepraszam, ale jakoś nie chce mi się wierzyć. Przyznam, że 2,5 litra na 13-kilometrowy marsz, dla dwóch dorosłych, dziecka i psa to trochę mało. Jednak nadal wątpię, ponieważ dorosły, wysportowany człowiek pokona taką odległość bez zadyszki. Nawet nie pijąc wody ze strumienia, można by ją wykorzystać do ochłodzenia, ponadto pies raczej nie przeczytał ostrzeżenia i myślę, że w obliczu wielkiego pragnienia, napiłby się tej wody. Najbardziej jednak dziwi mnie to, że ci młodzi zdrowi rodzice, oboje zmarli tak szybko i to na stosunkowo krótkim szlaku.