Tajemnicze zaginięcia - przemyślenia.

 Chciałbym się podzielić tekstem autorstwa Leonarda Löwe — autora dwóch książek o zaginięciach ludzi. Niektórzy nie podzielą jego myśli, inni znów się zgodzą, tyle wiem przynajmniej z korespondencji. Jednak w obliczu wielu bardzo dziwnych przypadków zaginięć, wliczając w to także fenomen UFO, nie mamy wielkiego pojęcia co za tym stoi i w jaki sposób ludzie znikają nawet z zamkniętych pomieszczeń.

                                                       Okładka książki Leonarda Löwe  o zaginięciach.

Tajemnicze zaginięcia mogą się wydawać fikcją, przyznam, że niekiedy nasze gdybanie co się mogło stać, tworzy w głowie fikcyjny przebieg wydarzeń, dlatego że nie wiemy co się naprawdę wydarzyło. Jednak zawarte tu przypadki wydarzyły się naprawdę, to historie ludzi, którzy w jakiś sposób zostali wyrwani z życia, lub kto wie? może nawet z naszej czasoprzestrzeni? Historie, które przyprawiają o dreszcze. Historie, które przyprawiają o gęsią skórkę. Bo to są prawdziwe historie, pełne niewiarygodnych zdarzeń, a jednak potwierdzone przez akta policyjne, doniesienia prasowe i zeznania świadków. Takie rzeczy się zdarzają. Ludzie znikają. Tak ! po prostu znikają na zawsze. Psy poszukiwawcze nie znajdują żadnych śladów, tak jakby tych ludzi w ogóle tam nie było, jakby zniknęli z przysłowiowej powierzchni ziemi. A niekiedy pojawiają się z powrotem w miejscu wielokrotnie przeszukanym. Gdzie byli przez ten czas? Chociaż wygląda na to, że giną ludzie ze wszystkich warstw społecznych, człowiek po pewnym czasie ma wrażenie, że tylko kilka grup ludzi wchodzi w rachubę, kiedy mamy do czynienia z tymi dziwnymi zaginięciami. Wśród ofiar jest nieproporcjonalnie dużo pracowników naukowych, nawet profesorów, sportowców, triathlonistów, maratończyków. Dużą grupę stanowią również myśliwi, co w pierwszej chwili zaskakuje, bo to właśnie oni, zawsze dobrze uzbrojeni w broń, powinni być w stanie odeprzeć każdego napastnika i porywacza. Ale najwyraźniej nie mogą. Biorąc pod uwagę charakter ataków, wydaje się, że myśliwi nie są bardziej bezpieczni niż nasi najmłodsi. Kolejną grupę stanowią dzieci. Wiele z nich znika bez śladu bezpośrednio spod opieki rodziców, a następnie odnajduje się w ich różnych odległościach, bardzo często w miejscach, do których same i o własnych siłach nigdy by nie dotarły. Wśród ofiar znajdują się również osoby niepełnosprawne, chore, z ograniczeniami fizycznymi lub psychicznymi. Seniorzy na wózkach inwalidzkich, z których część nie jest już w stanie poruszać się o własnych siłach — oni również po prostu znikają. 

Cechą wspólną wielu z nich jest to, że ofiary zachowują się niezrozumiale, jakby coś, lub ktoś, odebrało im rozum. Poruszają się jakby bez celu, uciekają, potykają się i biegną jak we śnie prosto przed siebie, niekiedy wprost w ramiona śmierci. Kto lub co może być w stanie wpłynąć tak na człowieka? Dlaczego ofiary wydają się tracić rozum, zanim znikną?

Niektórzy z tych ludzi zaginęli na zawsze, nigdy nie zostali odnalezieni. I to pomimo szeroko zakrojonych akcji poszukiwawczych, pomimo wykorzystania najnowocześniejszej technologii, helikopterów, kamer termowizyjnych na podczerwień, dronów, pomimo wyspecjalizowanych zespołów psów poszukiwawczych, setek ratowników i tygodni poszukiwań, gdzie niemal każdy metr kwadratowy został przeszukany krok po kroku w poszukiwaniu najmniejszych śladów wskazujących na miejsce pobytu. Ci, którzy zostają odnalezieni, są nieraz tak daleko od miejsca zaginięcia, że nie tylko nie wiadomo, jak się tam dostali, ale też, dlaczego w ogóle pokonali taką odległość? (zakładając, że doszli tam sami) ... zrobili to dobrowolnie? albo uciekali? jeżeli tak to przed czym?

Wszystkie te przypadki łączy to, że zaginięcie nigdy nie zostało zaobserwowane. W setkach przypadków, które wymienia Paulides i inni, nie ma ani jednego, w którym zaginięcie byłoby widziane przez osoby trzecie. Nie ma też żadnych wezwań o pomoc — z wyjątkiem przypadku Mitchella Dale'a Stallona, który zaginął w Mesa Verde w 2013 roku. Kilka ekip poszukiwawczych i innych świadków słyszało jego wołanie o pomoc, ale nigdy nie udało się go zlokalizować... Mitchell Stallon pozostaje zaginiony do dziś. Przypomina to w pewnym stopniu legendy o wróżkach, czy gnomach, które według podań miały uprowadzać ludzi. Niekiedy słyszano głosy zaginionych jakby wydobywały się spod ziemi albo z kamienia. Nie są to legendy, które pochodzą tylko z Irlandii, także i u nas relacjonowano dokładnie to samo, jak również w oddalonych o tysiące kilometrów Stanach Zjednoczonych. Cokolwiek się dzieje, wydaje się działać w 100% bezbłędnie. W żadnym przypadku sam fakt zniknięcia nie został zaobserwowany przez innego świadka. Co praktycznie wyklucza ludzkiego sprawcę, bo każdy człowiek w pewnym momencie popełniłby drobny błąd, stałby się nieostrożny, przeoczyłby okoliczności, zostawiłby ślady, byłby widziany przez świadków. Nie w tych przypadkach. Sekwencja zdarzeń opisywanych przez towarzyszy jest zawsze niemal przerażająco podobna. Prawie zawsze, w pewnym momencie owa osoba odłącza się na własną wolę od grupy, nierzadko skarży się, że źle się czuje, czy chce wrócić do obozu.

A sekcja zwłok? W wielu incydentach ofiary łączy to, że nie można ustalić przyczyny śmierci. Ciała są często nienaruszone, nawet wyjątkowo dobrze zachowane, jakby ci ludzie zmarli przed kilkoma dniami, a jednak szukano ich tygodniami, gdzie byli? dlaczego nie odpowiadali na wołania? Niekiedy nie stwierdzono żadnych zewnętrznych ani wewnętrznych obrażeń, nie stwierdzono zatrucia, nic. Ale jak to nie można ustalić przyczyny zgonu? to żenujący wynik medycyny sądowej, który ciągle się powtarza. Medycyna sądowa jest tak wysoko rozwiniętą nauką, że taki wynik jest niezwykle rzadki w normalnym, codziennym życiu. Dlatego też lekarze sądowi często podają przyczyny śmierci jako: "wyczerpanie", "zamarznięcie na śmierć" lub "niewydolność serca", ale prawda we wszystkich przypadkach jest taka, że nie można było jednoznacznie ustalić przyczyny śmierci. Ciała ofiar wyjątkowo często znajdowane są nad zbiornikami wodnymi, w jeziorach, na brzegach stawów, w korytach rzek itp. Inny powtarzający się motyw, to, że zaginięcia niemal zawsze mają miejsce w miejscach występowania masywnych złóż granitu. Czy to tylko przypadek? Ale zwłoki mają ze sobą jeszcze więcej wspólnego. Często są nagie, ale ubrania są czasem starannie ułożone obok nich lub złożone w kupkę nieco dalej. W żadnym z tych przypadków nie ma jednak śladów nadużyć. Niezależnie od tego, jaki jest motyw, który sprawia, że ci ludzie stają się ofiarami, nie ma on ani brutalnego, ani seksualnego podłoża. Nawet jeśli zwłoki pozostają ubrane, to prawie zawsze brakuje im butów i skarpetek. Często buty są jedynymi rzeczami osobistymi, które nigdy nie zostają odnalezione.

Szczególnie w przypadku zwłok wodnych możliwe jest bardzo dokładne określenie czasu zgonu i czasu przebywania w wodzie. I dlatego istnieje wyraźny dowód, że mamy do czynienia z niewytłumaczalnymi różnicami czasowymi pomiędzy zniknięciem a czasem śmierci. Znów pojawia się to samo pytanie: gdzie przebywali przez te dni lub tygodnie, kiedy setki ratowników i wolontariuszy ich szukało? Większość ocalałych to małe dzieci, które nie potrafią jeszcze mówić, albo osoby niepełnosprawne, które nie potrafią się wysłowić. Jednak nawet tych kilku dorosłych, którzy przeżyli, opowiadało tak dziwne rzeczy, których i tak nie potrafi się racjonalnie udowodnić, lub nie pamiętają nic, jak David Kubacki, który zaginął na 15 miesięcy. Tak, to, co się z nimi dzieje umyka nadal głębszego zbadania. I jest jeszcze jedna zbieżność: zaginięciom prawie zawsze towarzyszą gwałtowne zmiany pogody, burze, wichury, mgły, a nawet zamiecie śnieżne, które zazwyczaj na początku bardzo utrudniają pracę ekipom poszukiwawczym.

Zespoły poszukiwawcze stoją przed zagadką.

Czy mogą być to zwykłe uprowadzenia, które są podkolorowane przez dziennikarzy? Nie ma takich śladów, żeby był to zwykły ludzki kidnaping. Wszystkie uprowadzenia wydają się całkowicie pozbawione fizycznej konfrontacji. Czy porywacze mogliby na odległość sparaliżować tych ludzi? Uczynić je niewidzialnymi? Zaczarować je? Sytuacja, w jakiej znajdują się ofiary, a zwłaszcza fakt, że ich ubrania są niekiedy starannie ułożone obok siebie, jak w przypadku Roberta Springfielda — nawet pasek był zwinięty, sprawia, że sprawcą może być tylko istota obdarzona inteligencją. Takie zachowanie (przynajmniej z psychologicznego punktu widzenia), taki porządek sugeruje, że sprawcy , którzy tuszują lub starannie ubierają swoje ofiary, chcą cofnąć swój czyn, mają wyrzuty sumienia. Porządek, jaki chcą zaprowadzić w wywołanym przez siebie chaosie, ma być rodzajem zadośćuczynienia, ma być rodzajem przeprosin — zarówno dla ofiary, jak i dla dotkniętych nią bliskich. Sugeruje to, że sprawca ma nawet jakieś sumienie lub przynajmniej chce się w bardzo elementarny sposób porozumieć ze stroną pokrzywdzoną poprzez to symboliczne działanie i powiedzieć coś w rodzaju "przepraszam". W każdym razie obraz ten ponownie całkowicie wyklucza atak zwierząt, dużych drapieżników takich jak niedźwiedzie, pumy, czy nawet takich istot  jak Bigfoot. Znikanie odbywa się tak umiejętnie i tak szybko, że w ani jednym przypadku nie ma świadków samego zdarzenia. Zniknięcia często zdarzają się w miejscach, gdzie potencjalny napastnik nie może się w ogóle ukryć, aby ewentualnie obserwować lub szpiegować swoją ofiarę, chodzi bowiem o kamieniste tereny ponad linią drzew, widoczne z daleka szerokie szlaki turystyczne. Zręczność porywaczy sięga nawet tak daleko, dalej niż wszystko, na co mógłby się zdobyć najbardziej podstępny i ostrożny drapieżnik: w jednym przypadku osoba została sfilmowana przez kamery monitoringu na krótko przed zniknięciem. Zaginięcie nastąpiło dokładnie w momencie, gdy ofiara opuściła pole nagrywania pierwszej kamery, a druga jeszcze nie zdążyła go uchwycić. Nie ma to już nic wspólnego z myśliwskim instynktem, jest to raczej wszechwiedza istoty boskiej. Wielu ludzi, którzy zniknęli, było widzianych przez innych minutę wcześniej. Byli jako ostatnimi w szeregu wędrowców albo nawet poprzedzającymi ich, pierwszymi, którzy za zakrętem zniknęli na chwilę z pola widzenia — na zawsze.

Myślę, aby do naszych rozważań włączyć hipotezy, które są wykluczane w naszym normalnym pojęciu rzeczywistości, nie szkodzi, że nie mamy na nie jednoznacznych i niepodważalnych dowodów. Szczególnie jeden z niedawnych przypadków daje wiele do myślenia: podczas gdy ekipy poszukiwawcze wciąż przeczesywały teren, szukając starszej pani, według namierzania przez telefon komórkowy — ta wciąż znajdowała się w okolicy, jednak nie można było jej znaleźć. Gdy dzwoniono na telefon komórkowy, rozległy się dziwne odgłosy, warczenie i piski oraz jej wołanie o pomoc. Nadal nie można było jej już znaleźć, choć sygnał telefonu komórkowego cały czas był śledzony. Jakby elektromagnetyczne połączenie telefonii komórkowej jeszcze działało, ale kobieta stała się niewidoczna. Albo incydent Cullena Finnerty'ego, który w czasie swojej przygody kilkakrotnie rozmawiał przez telefon ze swoją dziewczyną i wzywał pomocy. Jennifer wyjaśniła później, że Cullen brzmiał paranoicznie, był bardzo przestraszony. Kiedy nie mogła się z nim skontaktować, zadzwoniła na policję. Zlokalizowano go później za pośrednictwem jego operatora komórkowego. Poprzez wysyłanie sygnałów można dokładnie określić współrzędne GPS komórki. Ku ich zdumieniu, wykres sygnałów pokazywał, że Finnerty musiał w ciągu kilku minut przebyć kilka kilometrów — w nieprzejezdnym, bujnym i miejscami bagnistym terenie. Jego ciało zostało znalezione następnego dnia; nie można było ustalić przyczyny śmierci, telefon komórkowy miał ciągle przy sobie.

W związku z tym pojawia się pytanie, dokąd zabierani są zaginieni? Czy są oni po prostu przenoszeni w inne miejsce, czy też są przenoszeni do innego wymiaru, innego czasu lub tym podobnych, poprzez mechanizm, który jest dla nas niepojęty? Jakby byli niewidzialni, choć połączenie (elektromagnetyczne) z telefonem komórkowym było nadal możliwe jako część tego świata.

 Innym szczegółem niektórych przypadków jest to, że występują w miejscach, które mają nazwę diabeł, czort itp. w swojej nazwie. Dziś nie do końca rozumiemy co się wtedy w takim miejscu wydarzyło, dlaczego nazwano je np.:. "czarcim dołem", co skłoniło ludzi do nadania takiej nazwy? Czy po prostu nazwa oparta jest na wydarzeniach, które interpretowano tak wtedy? Rzeczywiście, w literaturze znajdujemy wiele opisów zdarzeń, widocznie istnieją lokalne akumulacje. Być może w miejscach tych od dawna powtarzają się zdarzenia, które skłaniają mieszkańców tych terenów do nadania im takiej, a nie innej nazwy. Może być nawet tak, że ofiary wcale nie są zabijane celowo, ale nie radzą sobie z przejściem przez wymiary różnych czasoprzestrzenii. Najwyraźniej wydaje się to ich nadwyrężać, przynajmniej psychicznie, co tłumaczyłoby utratę pamięci, być może z powodu szoku. Niemowlęta i osoby upośledzone mogą po prostu nie doznać takiego szoku, ponieważ ich świat i tak jest pełen cudów. Być może te archaiczne istoty mogą przybywać do naszego świata (który zasadniczo nie różni się od ich świata - las jest lasem) wykorzystując szczeliny w czasoprzestrzeni, a następnie po krótkim czasie wracają z upolowanymi ofiarami. To tłumaczyłoby różne dziwne obserwacje istot lub czegoś, co świadkowie nawet nie potrafili porządnie opisać, ale także to, dlaczego ostatecznie nie udało się odnaleźć ciała zaginionego. Te przypadki nadają fenomenowi przenikalnej czasoprzestrzeni inny wydźwięk: owe uprowadzenia — jeśli tak chcemy je nazywać na tym etapie naszych rozważań — wydają się odbywać zgodnie z planem. Nie są to przypadkowe spotkania, mam wrażenie, że ludzie z jakiegoś powodu są wybierani. W szczególności fakt, że uprowadzenie najwyraźniej wiąże się z natychmiastowym usunięciem ofiary z naszej czasoprzestrzennej rzeczywistości — bez śladu, jakby ofiara "zapadła się" pod ziemię, bez zapachu dla psów poszukiwawczych, bez śladów walki itp. - sugeruje raczej, że owo przejście, owo stanie się niewidzialnym, może być aktywnie i celowo wywołane przez  porywacza  w dokładnie odpowiednim momencie. Wygląda to tak, że porywacz wybiera sobie ofiarę, która w tym momencie nie jest nadzorowana, zabiera ją błyskawicznie i w tym samym momencie obaj już całkowicie znikają. Jakby zniknęli z powierzchni ziemi. A potem porywacz  oddaje swoją ofiarę. Nie widać żadnej przemocy, żadnych obrażeń i nie była to napaść na tle seksualnym. Dlaczego ciała pojawiają się z powrotem? Dokładnie tam, gdzie szukały ich ekipy poszukiwawcze, jakby chcąc im oddać niepotrzebną ludzką powłokę. Ich ubrania, na których również nie widać śladów walki, czy innych ważnych wskazówek kładą starannie obok ofiary. Po co? Aby ludzie mogli się pożegnać ze zmarłym? A co z tymi, których nigdy nie odnaleziono? i przede wszystkim — dlaczego ci ludzie są w ogóle porywani?

To na tyle tekst pana Löwe, myślę, że przypadek dwuletniego Ryana pasuje tutaj do przemyśleń:

Dwuletni Ryan Hoeffliger mieszka z rodzicami i siostrą niedaleko jeziora Hayden w Idaho. Malowniczy rejon, zbiornik wodny z postrzępionymi brzegami, gęste lasy a w oddali urzekające góry. Hoeffligerzy posiadają psa, który znany jest z tego, że szczeka na każdego, kto zbliży się do posesji. Ryan jest drobnym i cichym dzieckiem, nie jest bardzo aktywny, w przeciwieństwie do jego siostry. 11 listopada 1984 roku, śpi wyjątkowo w pokoju siostry, jego własne łóżko jest w naprawie. Około piątej rano, dziewczynka wychodzi na chwilę do łazienki, Ryan śpi, dzieci dzielą jedno łóżko. O godzinie 7:30 siostra budzi się ponownie, brata nie ma w łóżku, na pewno poszedł do rodziców — myśli. Poszła sprawdzić, lecz tam go nie ma, chwilę później wszyscy domownicy szukają malucha. Ryan nie mógł opuścić domu, nie potrafi otwierać drzwi a na pewno już ich zamknąć, jest za mały, by dosięgnąć klamki. Nie wiadomo jak wydostał się z łóżka, spał przy oknie, żeby wyjść, musiał prześlizgnąć się przez siostrę, lecz ta tego nie pamięta. Rodzice wychodzą na zewnątrz, pies w ogrodzie leży na swoim miejscu, wygląda dziwnie, jakby ktoś mu podał narkotyk lub środek uspokajający. Pies zachowywał się tak dziwnie, że później zbadano jego krew, lecz nie stwierdzono podejrzanych substancji. Być może jednak podano mu coś, co w laboratorium było nieznane lub zrobiono to w inny niecodzienny sposób. Nie ulega wątpliwości, że z psem działo się coś dziwnego. Prawie przez całe śledztwo wracano do tego wątku, pies, który od pierwszego dnia, gdy trafił na posesję, znany był z tego, że szczekał na każdego obcego. A teraz? Teraz gdy porwano chłopca z łóżka, pies nie wydał ani jęku. Po siedmiu godzinach poszukiwań znaleziono zwłoki dwulatka. Odkryto go pod pomostem przy jeziorze, 5 kilometrów od domu. Sekcja zwłok wykazała utonięcie, brak obrażeń ciała, a nawet zadrapań na stopach. Dziwny fakt, mając na uwadze, że był boso. Jest bez pidżamy, której nigdzie później nie znaleziono, a pielucha, którą ma ubraną, wprawia w zakłopotanie — rodzice nie używają tej marki. Policja przeszukała jezioro, a także okolicę, nie znaleziono nic podejrzanego. Czy to możliwe, że został zwyczajnie uprowadzony? Porywacz musiałby wyeliminować psa, otworzyć drzwi wejściowe. Być na tyle pewny siebie, że odważył się zabrać malucha z łóżka, przy czym najmniejszy krzyk obudziłby siostrę. Potem zamordowałby dziecko, najpierw jeszcze zmienił pieluchę, a ciało schował w miejscu, gdzie mieszkają ludzie. Do wyboru miał tyle lasu dookoła, dlaczego w tym miejscu? gdzie łatwo zostałby zauważony, a okolica w tym czasie była już obserwowana przez policję. Niepotrzebne ryzyko, które każdy porywacz wkalkulowałby w swój plan. A motyw? Ma to sens? Gdyby ciało ukrył w lesie, dałoby mu to więcej czasu na ucieczkę, a gdyby dobrze je schował — nie byłoby morderstwa, nie byłoby śledztwa. Z codziennego życia znamy przypadki, gdy zabójca zaciera ślady, ukrywa corpus delicti, można by niestety rzec, że to ludzki odruch — a tutaj? Dwuletni Ryan nie był w stanie sam opuścić dom, nie potrafił otwierać drzwi. Nie wygląda na to, że udało mu się załatwić nową pieluchę i schować gdzieś pidżamę, tak że nikt nie potrafi jej znaleźć. Potem musiałby wędrować 5 kilometrów, wśród domostw, dojść do jeziora gdzie utonął. Ta możliwość wydaje się tak samo absurdalna. Ktoś może zasugerować teleportację, fenomen, który podobno od czasu do czasu tu i ówdzie miałby występować. Jednak owa teleportacja w tym przypadku musiałaby go najpierw teleportować w nową pieluchę, a potem dopiero do jeziora. Może został zamordowany albo uległ nieszczęśliwemu wypadkowi? tutaj wina spadłaby na rodziców. W ten sposób próbowali zainscenizować uprowadzenie. Dlaczego tak skomplikowanie? Są łatwiejsze sposoby, na przykład dziecko się zakrztusiło lub spadło ze schodów. Ukrywając go pod pomostem, rodzice zawsze mogli zostać zauważeni przez mieszkańców. Ta możliwość wydaje się także pozbawiona sensu, jeżeli ktoś chce upozorować uprowadzenie, nie porzuci ciała w miejscu, gdzie zostanie szybko znalezione.

Przypomina to przypadek Jimmego Duffy, rówieśnika, który zniknął z zamkniętego kempingowca. Rodzice usłyszeli krzyk, gdy dobiegli do samochodu, chłopca już nie było, a siostra i kot nadal smacznie spali. Później podczas zeznań, powiedzieli, że głos jakby pochodził z powietrza — był tak dobrze słyszalny, a nie jak z zamkniętego samochodu.

Więcej przypadków już wkrótce.

Między innymi wykorzystano i przetłumaczono ze:

http://www.denk-verlag.think-ebooks.com/missing-411-deutsch/verschwundene-menschen-2/