Bigfoot cz. I

 Czy opowieści o Wielkiej Stopie należą do legend odległych czasów? Czy Bigfoot został zapomniany w świetle fal obiektów UFO? Okazuje się, że nie. Uważam, że tylko zbyt mało informacji trafia do Europy, a tłumaczone książki można policzyć na palcach jednej ręki. Wgłębiając się w literaturę, nie tylko znajdziemy wiarygodnych świadków, którzy widzieli Wielką Stopę w odległych zakamarkach lasów, a także (o zgrozo) sytuacje, kiedy tego stwora widziano w najbliższym otoczeniu UFO. Przy poniższych przypadkach ominę ten drugi aspekt, który zasługuje na oddzielny wpis.

Nie każdy wie, że David Paulides — ten, który wydał serię książek o zaginięciach ludzi, przez kilka lat  dokumentował raporty o Wielkiej Stopie. Jako były policjant miał doświadczenie w zdobywaniu i interpretacji informacji, dlatego nie zwlekał długo, aby podjąć się projektu, który zaowocował dwoma książkami "The Hoopa Project: Bigfoot Encounters in California" i "Tribal Bigfoot". Nasz pierwszy incydent pochodzi z drugiej książki.

                                    Słynne ujęcie   Pattersona i Gimlina.

W 2004 roku dwóch myśliwych odwiedziło biuro nadleśnictwa w Yolla Bolly, raportując niepokojące wydarzenie poprzedniej nocy. Ich obóz został odwiedzony przez niezwykłe coś, które wydawało "przerażające wrzaski". Pomimo tego, że było ich czterech i posiadali dobrą broń, byli przerażeni odgłosami, tak że nie zmrużyli oka. O świcie dwóch z nich spakowało swoje rzeczy, opuszczając to miejsce. Pracownicy udali się tam, żeby sprawdzić, co takiego mogło się wydarzyć. W obozie natrafili na pozostałych dwóch kompanów, którzy potwierdzili wydarzenie, oświadczając, że nigdy przedtem nie słyszeli nic podobnego, nic co by ich tak nie wystraszyło. Około 23:30 siedząc przy ognisku, usłyszeli głośne, potężne kroki, coś, prawdopodobnie na dwóch nogach okrążało ich obóz. Próbowali świecić latarkami, jednak bez efektu — nie udało się wypatrzeć ciekawskiego. Odgłosy chodzenia trwały do północy, kiedy usłyszeli "najgłośniejszy krzyk jakikolwiek słyszeli". Odgłos zdawał się gardłowy, ale nie brzmiał, jakby wydał go człowiek. Gniewne krzyki i wędrowanie trwały do trzeciej nad ranem. Greg — pracownik nadleśnictwa potwierdził później, że myśliwi byli trzeźwi i zaniepokojeni wydarzeniem. Oznajmili również iż koledzy opuścili obóz w obawie o ich życie. Greg pozostał na miejscu jeszcze parę godzin, szukając w gąszczu śladów nocnych odwiedzin, jednak nie udało mu się takich znaleźć. Twarda gleba nie ujawniła odcisków stóp, chociaż myśliwi twierdzili, iż ów coś musiało być wielkie i ważyć kilkaset kilogramów. Greg od dawna interesował się Bigfootem, jego zdaniem, na podstawie opisu wydarzenia, wierzy, że te niesamowite odgłosy należały do Wielkiej Stopy.

W sierpniu 2005 roku Greg patrolował lasy, mając na uwadze zagrożenie pożarowe, podczas służby usłyszał przez radio  komunikat o wypadku na drodze Highway 36. Ponieważ incydent wydarzył się w bliskim sąsiedztwie, potwierdził odbiór i w niecałe 5 minut dojechał na miejsce zdarzenia. Tam zastał zdemolowanego Harleya Davidsona i zdenerwowanego, wyraźnie jeszcze pod wpływem szoku motocyklistę. Kierowca w skórzanym stroju i hełmem na głowie miotał się, przezywając, jednocześnie trzymając coś w ściśniętej dłoni, chociaż na pierwszy rzut oka wyglądało to, jakby groził komuś pięścią. Greg zaparkował samochód tak, aby ostrzec innych przed miejscem wypadku i dopiero potem zwrócił się ku poszkodowanemu. Ten odpowiedział, że nie potrzebuje lekarza, oprócz paru zadrapań nic mu się nie stało. Na pytanie, podenerwowany jegomość oświadczył, że wjeżdżając w zakręt, zobaczył wielkiego Bigfoota stojącego na środku drogi. Opisał go wysokiego na ponad 2 metry i bardzo dobrze zbudowanego. Jego futro miało czerwony odcień, był nim kompletnie pokryty, dosłownie "od stóp do głów". Stał na dwóch nogach, widocznie tak samo zaskoczony, jak motocyklista. Nie umiejąc go wyminąć, mężczyzna zderzył się z nim. W jakiś sposób wpadł na niego, próbując chwycić się czegokolwiek, wyrwał mu kępę włosów. Bezpośrednio po zdarzeniu Bigfoot powstał na nogi i wyraźnie nieposzkodowany uciekł w las. Greg mógł zobaczyć wyrwane włosy, które nadal znajdowały się w zaciśniętej pięści. Były długie na 15 cm, czerwone w kolorze i przypominały włosy łonowe. Pracując całe życie w lesie, znał wszystkie rodzime zwierzęta, jednak żadne z nich nie posiada futra, które pasowałoby wyglądem. Nawet niedźwiedzie nie posiadają w tym okresie futra w takim odcieniu i takiej długości. Pomimo wielkiego zainteresowania leśnika, motocyklista odmówił podzielenia się tak ciekawym materiałem dowodowym. Greg zbadał motocykl, pobocze, lecz nie znalazł nic w postaci krwi lub innych dowodów. Warto dodać, że wypadek wydarzył się tylko 3 mile od miejsca, gdzie grupa myśliwych miała swoją nocną przygodę z nieznaną istotą.

Inny przypadek pochodzi z tej samej książki i odnosi się do opowieści mężczyzny o nazwisku Kenny Rogers. Jego rodzice posiadali bydło, a także małą przybudówkę gdzie przechowywano mięso, zamykaną na wielki skobel. Pewnej nocy coś otwarło pomieszczenie, wyciągając zabezpieczenie, a następnie zdjęło z haka i wywlekło na zewnątrz 100-kilogramową tuszę. Następnego dnia domownikom ukazał się niesamowity widok — ów coś pozostawiło ślady na mięsie, w postaci kilku wielkich kęsów. Ale jakie zwierzę potrafiło inteligentnie tworzyć pomieszczenie i zdjąć (nie zerwać) z haka 100-kilogramowy kawał mięsiwa?

Jesienią 2007 roku Kathy Schraeder i jej siostra Diane rozkoszowały się ciepłym dniem w Hayfork, kiedy psy tej pierwszej, zaczęły niespodziewanie szczekać. Czworonogi znajdowały się w pobliskim lesie, ale nie tak daleko, aby ich nie słyszeć. Chwilę później usłyszano, jakby ktoś złamał wielką gałąź. Zaciekawione kobiety postanowiły podejść bliżej, aby zobaczyć, cóż takiego zaintrygowało psy. W lesie, wspinając się na niewielkie wzniesienie, ogarnął je zapach stęchlizny. Kathy powiedziała później, że smród był nie do zniesienia, porównując go do zgniłego mięsa. Kobiety nie dawały za wygraną, aż w końcu dotarły do ujadających czworonogów. Tutaj odkryły nieżywego jelenia, ale widok dawał od razu do zrozumienia, że wydarzyło się tu coś więcej. Jeleń leżał na plecach, jego nogi zostały rozłożone na boki, nie były złamane jedynie rozsunięte na zewnątrz. Brakowało organów wewnętrznych, Nie znajdowały się na zewnątrz — po prostu ich brakowało, tak samo, jak nie było krwi na ziemi. Mięso zwierzęcia, chociaż łatwo dostępne pozostało nienaruszone. Jeleń został zabity niedawno, ponieważ stężenie pośmiertne jeszcze nie usztywniło ciała, tak samo nie można było wyczuć zapachu gnijącej tkanki. Kobiety próbowały znaleźć ślady ugodzenia pociskiem, jednak bezskutecznie, ale i inna przyczyna śmierci nie była widoczna przy ich oględzinach. Wielkie ilości liści na ziemi eliminowały odnalezienie odcisków stóp, W pewnej odległości psy były zajęte czyimś odchodami. Przypominały "krowi placek" - okrągły i brązowy w kolorze. W zawartości można było dostrzec żołędzie, trawę i włosy, ale i objętość była większa niż od krowy, konia lub niedźwiedzia. Siostry nie miały pojęcia do jakiego zwierzęcia, mogły należeć.

Crescent City to inna lokalizacja gdzie ludzie znają wiele opowieści na temat dziwnych wydarzeń w lasach. Ten region znany jest z wielkich sekwoji wieczniezielonych, gęstego podszycia i bagnistych terenów. W połowie lat 90 tych wielu świadków relacjonowało dziwne nocne krzyki, nie mogąc ustalić jakie zwierzę mogło wchodzić w rachubę. Kirk Stewart i jego żona słyszeli je kilkakrotnie, porównując je do krzyku kobiety jednak o bardzo niskim tonie i bardzo "gardłowate". Pierwsze spotkanie  pana Stewarta z tymi istotami miało miejsce w 1990 roku podczas polowania z przyjacielem. Pewnego październikowego dnia panowie udali się na polowanie jeleni w okolice Siskiyou Wildernes Area. Przyjaciele szybko zauważyli, iż czym bardziej zanurzali się w dzicz, tym jakby mniej zwierząt tam było. Wspinając się po zboczach pagórków odeszli około 8 km do najbliższego szlaku. Było już popołudnie, kiedy dotarli do jeziora El Capitan Lake, gdzie zobaczyli dwie postacie stojące na dwóch nogach w wodzie, nie głębszej niż 60 cm. Postacie były owłosione ciemnym futrem i pluskały się nawzajem wodą, dokładnie tak jak to robią dzieci. Kirk i Blaine znali opowieści o Bigfoocie, lecz nie umieli się nadziwić, że udało im się zobaczyć dwoje jednocześnie. Igraszki trwały kilka minut, gdy jeden z nich odwrócił się do tyłu i zobaczył mężczyzn. W tym momencie zaczęły niesamowicie szybko uciekać w stronę brzegu, jakby woda nie stanowiła żadnego oporu. Chwilę później usłyszano łamanie gałęzi, Wielkie Stopy taranowały wszystko przed sobą, uciekając jak najszybciej. Mężczyźni tej nocy nie pospali za dobrze, zmęczeni po trudnej wędrówce szybko zaszyli się w ciepłe śpiwory. Jednak już po krótkim czasie coś wielkiego i ciężkiego przebiegło przez ich obóz. Musiało być naprawdę wielkie, ponieważ gleba aż drżała od stóp dwunożnej istoty. Obudzeni przyjaciele patrzyli na siebie z niedowierzaniem, nie bardzo pojmując, co się naprawdę wydarzyło. Chwilę później przeraźliwy krzyk dał im do zrozumienia, że nie są pożądani w tym miejscu. Później, w domu, Kirk szukał na stronach internetowych nagrań rzekomych krzyków Bigfoota, to co znalazł, brzmiało dokładnie tak samo, jak podczas nocy w namiocie.

Pod koniec lat 70 tych, Kirk w lubił wędrować przez najodleglejsze obszary dziczy Siskiyou. Wtedy, jak tłumaczył — był młodszy i silniejszy, dlatego tak odległe wędrówki były dla niego miłym wyzwaniem. Niekiedy pokonywał trudne kaniony, do których nikt nie wchodził z powodu stromych zboczy, lecz właśnie takie przygody lubił najbardziej. Podczas takiej wyprawy odkrył ścieżkę zwierzęcą, lecz ta miała inne niż zwykle wymiary. Czegoś takiego jeszcze nie widział, prawie dwa i pół metra wysoka, lecz jakie zwierzęta przedzierają się przez gąszcz, które wyłamałyby gałęzie aż tak wysoko? Zwykłe ścieżki mają wysokość do 120, 150 cm. Zaciekawiony udał się nią, aż zaprowadziła go do kilku bardzo wysokich sekwoi. Obchodząc je dookoła, zauważył wielką ilość odchodów. Odchody miały konsystencję jakby końskie, lecz ich ilość i rozmiar sugerowały, iż ów coś jest dużo większe. W sumie to młody mężczyzna znajdował się teraz w czyimś wychodku. Kirk  spojrzał do góry,  coś wielkiego musiało mieszkać w nieprzejrzystych gałęziach 100-metrowego drzewa, a on stał w jego toalecie. Mieszkając niedaleko lasu, młodzieniec znał wszystkie zwierzęta, lecz czegoś takiego jeszcze nie widział. Powierzchniowo zbadał zawartość odchodów, które składały się z traw, liści i małych kości, Kirk wiedział, że nie mógł być to nawet wielki niedźwiedź, objętości wskazywały na coś większego. Niedostępna lokalizacja, ścieżka w gąszczu wysoka na 2.5 metra oraz widok pod drzewem mogło znaczyć tylko jedno: Kirk znalazł się w rejonie zamieszkanym przez Wielkie Stopy. Przez następne dwie godziny w drodze do cywilizacji, oglądał się za siebie tak często, jak nigdy. Patrząc na mapę, to rejon między Bluff Creek i Go Road — tam gdzie Peterson i Gimlin nagrali słynnego uciekającego Bigfoota.

    https://www.youtube.com/watch?v=-x3__akoM5w

(Słynny film Pattersona  i Gimlina)

Istnieje także kilka raportów, kiedy to świadkowie podczas spotkań z Bigfootem doświadczyli uczucie niewytłumaczalnego przerażenia, mdłości, dezorientacji, zawrotów głowy, światłowstrętu i fizycznej niemożności poruszania się. Może to nie wynikać z czystego przerażenia i ogromnych ilości adrenaliny. Być może ma to coś wspólnego z infradźwiękami. Dźwięki te o bardzo niskiej częstotliwości, nie są nam słyszalne, jednak nieraz udowodniono ich fatalny wpływ na organizm człowieka. Ekspert od Bigfoota Scott Carpenter tak opowiedział o swoim własnym spotkaniu z Wielką Stopą:

"Nie jestem ekspertem akustycznym ani naukowcem. Moje wnioski opierają się na obserwacji i zdrowym rozsądku. Myślę, że byłem pod wpływem infradźwięków podczas mojego spotkania z Wielką Stopą 30 kwietnia 2010 roku. Bigfoot manipulował moją percepcją, a nawet moją pamięcią. Jeszcze bardziej niepokojące było to, że nie zareagowałem na obserwację Wielkiej Stopy, tak jakby człowiek zwyczajnie to zrobił. Dwukrotnie próbowałem zrobić zbliżenie kamerą, aby nakręcić film z bliska. W trakcie tego zostałem poddany wpływowi infradźwięków, a pod silnym wpływem lub w wyniku "prania mózgu" zwyczajnie stamtąd odszedłem. To prawie tak, jakby moja trzeźwa świadomość została wymazana, a ja otrzymałem instrukcje, aby odejść i tak też zrobiłem."

To tylko kilka przypadków z okolic Kalifornii, wiele wydarzeń w ogóle nie jest raportowanych, zwłaszcza starsi ludzie zamieszkujący rezerwat Hopa, unikają tego rodzaju rozgłosu. Według nich: takie sensacje tylko ściągają obcych, którzy wprawdzie wspierają lokalną turystykę, lecz widocznie, nie wszystkim to się podoba. Tych kilka incydentów nawet w najmniejszym stopniu nie jest w stanie przybliżyć tę istotę i nie ma sensu robić tutaj jakąś ocenę.

Indianie uznają Wielkie Stopy jak oddzielne plemię dzikich ludzi, gdzie indziej znów, przypisywano im atrybuty istot zmiennokształtnych. W takich przypadkach Bigfoot zależnie od upodobania może przybierać wygląd innych zwierząt. W północnej Kalifornii wielu ludzi wierzy, że Bigfoot może znikać i pojawiać się według własnego uznania, zmieniając czasoprzestrzeń. Jedno wiemy na pewno, pomimo wielu spotkań z tą istotą (ba!  nawet strzelano do niej i to nie raz) nikt nie potrafił udowodnić jej istnienia. Uważam, że aby jakaś populacja mogła przetrwać, potrzeba przynajmniej kilkudziesięciu osobników, by móc się rozmnażać, i może nie żyjąc w grupie, ale blisko siebie. Czy to możliwe, aby taka ilość osobników pozostałaby niezauważona? Gdzie żyją zimą? Czym się odżywiają w czasie kiedy przyroda nie jest taka szczodra? Ich ślady w śniegu już dawno zaprowadziłyby badaczy do miejsc, w których żyją.

Podobno mieszkają na wielkich mocnych drzewach. Kilka incydentów zaginięć małych dzieci odnosi się do owłosionych kreatur, które miały ukraść je z domów lub podczas pobytu w lesie z rodzicami. Odnalezione dzieci były zbyt małe, aby dokładnie opisać sytuację, lecz często czytamy: "Wielki Niedźwiedź", "Czarny Pies" lub "Włochaty Miś" "zabrał dziecko, a przez następny czas karmił je, przynosząc jagody, a nocą ogrzewał swoim ciałem". Co ciekawe: Indianie utrzymują, że Bigfoot zaopiekuje się człowiekiem zagubionym w lesie, znów inni twierdzą, że specjalnie uprowadza dzieci. Może się mylę, ale poniższy przypadek z serii "Missing 411" jakoś mis pasuje do takiego scenariusza:

Elsie M. Davies zaginęła 30 lipca 1911 roku. 24-latka była uroczą organistką w kościele w Bethel. Owej niedzieli po skończonej mszy wróciła jak zwykle do domu. Około południa rodzice zauważyli, że dziewczyny nie ma w domu, wyglądało to dziwne — gdzieś iść i nie powiedzieć, nie było jej zachowaniem. Matka miała od razu złe przeczucie odnośnie do pobliskiego lasu. Ponad osiemset wolontariuszy brało udział w poszukiwaniach, znaleziono różne odciski stóp, a także grzebień, który należał do Elsie. Przez następne trzy dni nie zanotowano znacznego postępu, przeszukano duże ilości lasu, jednak nie znaleziono nowych tropów. Wieczorem trzeciego dnia nadeszła nietypowa wiadomość od pewnej kobiety z Portlandu, która zajmuje się jasnowidztwem. Notatka informowała, że dziewczyna zostanie odnaleziona, że znajduje się głęboko w lesie, a ratownicy mają szukać w gałęziach drzew. Późnym popołudniem piątego dnia, wolontariusze przeczesywali obszar odległy niecałe 5 kilometrów od domu państwa Davis, rejon bardzo gęsto zarośnięty. Znaleziono parę rzeczy osobistych należących do Elsie, pończochy, płaszcz i buty — wszystko porozrzucane na ziemi. Wchodząc głębiej w ten trudny teren, poszukiwaczom zdało się, że słyszą trzask łamanych patyków. Gdy spojrzeli do góry, w gałęziach sosny na wysokości 6 metrów zobaczyli skąpo ubraną Elsie Davies. Nie reagowała na wołanie, gdy wspięli się na drzewo, dziewczyna była zupełnie zdezorientowana i niezdolna do mówienia. Wspólnymi siłami pomogli jej zejść z drzewa, prosto w ramiona ojca, którego rozpoznała, jednak nadal nie wypowiedziała ani jednego słowa. W artykule z 2 sierpnia 1911 roku w "Lewiston Daily" napisano, że dziewczyna nie przypomina sobie zbyt wiele odnośnie do ostatnich dni, jedynie mogła potwierdzić, że w niedzielę wróciła do domu po zakończeniu mszy w kościele.

Czy mógłby stać za tym Bigfoot? Uprowadzenia dziewcząt i kobiet indiańskiego pochodzenia przez Wielkie Stopy kończyły się zawsze dla poszkodowanej ogromnym koszmarem. Wiele pytań nadal pozostaje bez odpowiedzi, nawet dziś po ponad 100-letniej serii obserwacji i spotkań z tą dziwną istotą. Być może należy on  do tzw. "tricksterów",  postaci, które żyją niby z nami, ale przez wszystkie wieki nadal pozostają nieuchwytne, jedyne co nam po nich pozostaje, to masa legend i opowieści.