Dr James McGrogan i Elisa Lam - dwa dziwne przypadki.

 Dr James McGrogan zaginął 14 marca 2014 roku w Vail w Kolorado, podczas wędrówki na szlaku Spraddle Creek. McGrogan jest lekarzem ratunkowym, chirurgiem, bardzo odpowiedzialnym człowiekiem. Jest przyzwyczajony do zorientowanego postępowania, w swoim zawodzie podejmuje szybkie decyzje także pod ogromną presją. Jest maratończykiem. Tego dnia z trzema innymi lekarzami zaplanowano całodzienną wędrówkę. W wiosce wypożyczają sprzęt: dzieloną deskę snowboardową, urządzenie śledzące, łopatę i mały namiot awaryjny. Jest tak dobrze wyposażony, że mógłby przeżyć w lesie tydzień, jak nie więcej. O tej porze roku wszystko dookoła jest jeszcze głęboko zaśnieżone. Szlak turystyczny prowadzi w górę, znajduje się bezpośrednio naprzeciw ośrodka narciarskiego Vail. Mniej więcej o 10:00, w połowie drogi, McGrogan nagle oznajmia, że jest zmęczony, nie czuje się dobrze. Proponuje iść przodem, a następnie zaczeka na resztę, w planowanym miejscu odpoczynku. Ten szlak turystyczny jest odwiedzany przez wiele osób, rozbudowany prawie jak ulica, nie można się tam w ogóle zgubić. Przyjaciele docierają do umówionego miejsca, lecz McGrogana nigdzie nie widać. Myślą, że prawdopodobnie poszedł dalej, nie podejrzewając nic złego, wędrują w kierunku celu. Około 17. docierają do schroniska, jednak McGrogana tam nie ma. Niepokój ogarnia towarzyszy. Wysłano narciarza z powrotem do wioski, aby poinformować władze, które również natychmiast rozpoczynają zakrojoną na szeroką skalę akcję poszukiwawczą. Poszukiwania trwają cały tydzień. Zespoły badają każdą odnogę, która styka się ze szlakiem, podążają nimi — jednak bez skutku. Kilka helikopterów z powietrza przeszukuje teren. Specjalne grupy poszukują śladów stóp w dziewiczym śniegu. Nie znaleziono kompletnie nic.

                          Vail - okolice zaginięcia dr. James McGrogan  (źródło: sustainabletravel.org)

Trzy tygodnie później... Trzy tygodnie później, James McGrogan zostaje odnaleziony w górskim potoku około 8 kilometrów, w linii prostej od miejsca, gdzie był ostatnio widziany, u podnóża skalnej półki. McGrogan miał na sobie kask, ale najwyraźniej doznał tak silnego uszkodzenia głowy, że ten nie mógł ochronić czaszki. Odległość wynosi wprawdzie tylko około 8 kilometrów w linii prostej, jednak idąc pieszo, to tak naprawdę jest to ponad 15 kilometrów, musiałby pokonać 2 pasma górskie. Ratownicy nie mogli wyjść ze zdumienia, ten facet posiadał wszystko, co potrzeba, nawet baterie zapasowe, gdyby jego urządzenia tego wymagały, dlaczego nie dzwonił po pomoc? Jego narty — czyli dzielona deska snowboardowa były przymocowane na plecach, jego buty narciarskie ściągnięte, widocznie wędrował tylko w skarpetkach. Nawiasem mówiąc, jego butów nigdy nie znaleziono. Paulides, który mieszka niedaleko odwiedził to miejsce już nie raz. Miał dostęp do akt policyjnych, a także przeprowadził rozmowy z ludźmi, którzy w pewnym stopniu mieli coś wspólnego z feralnym dniem czy poszukiwaniem. Wszyscy są zgodni do jednego: "jak to się mogło stać? posiadał wszystko, co potrzebne w takim przypadku"

                                                          Dr James McGrogan.  

Śmierć młodej kanadyjki Elisy Lam, która została znaleziona w zbiorniku na wodę w niesławnym hotelu Cecil w Los Angeles po tym, jak skarżono się na smak wody, kryje w sobie tyle tajemnic i powiązań, że uzasadniałaby własną książkę. Nawet platforma Netflix wyprodukowała 4-godzinny dokument na temat owego zaginięcia. Elisa była studentką psychologii. Poszukiwania wszczęto, gdy zaniepokojeni rodzice skontaktowali się z policją, po tym, jak córka przestała odbierać telefony. Pierwszego lutego 2013 roku, kamera monitoringu wnętrza windy, uchwyciła ją, gdy próbowała zmienić piętro. Na filmie widać jej nietypowe zachowanie, jakby się czegoś bała, wychyla się, żeby spojrzeć na korytarz, później jakby kłóciła się z kimś niewidzialnym. Można zauważyć, że nie jest to normalne zachowanie człowieka, który chce jechać windą. Elisa naciska wszystkie przyciski, jej gesty wskazują znaczne pobudzenie, gdy winda nie reaguje, opuszcza pomieszczenie. Policja przeszukała hotel, psy prowadzono po korytarzach na każdym piętrze, w końcu detektywi byli pewni, że dziewczyna opuściła budynek. 19 dni później, gdy goście hotelowi zaczęli się skarżyć na słabe ciśnienie i dziwny smak wody, odpowiedzialny pracownik udał się na dach budynku, by sprawdzić zbiorniki. W jednym z nich znaleziono nagie ciało kobiety, miała ubrane tylko sandały, te same co na filmie z windy. Na miejsce przybyli fachowcy kryminalni, według nich otwór miałby być za mały, żeby wydostać ciało, musiał zostać rozpiłowany. Chociaż niejeden sugerował samobójstwo, co wpisano do akt zgonu, jako przyczynę śmierci, sprawa nie jest taka jasna. Aby dostać się na dach, trzeba mieć klucz, drzwi były wtedy zabezpieczone alarmem. Nic nie wskazuje na to, że dziewczyna znała sposób by obejść zabezpieczenie. Następna przeszkoda to otwór zbiornika, żeby tam wejść, trzeba przystawić drabinę. Oczywiście, nikt po wskoczeniu do środka zbiornika, nie będzie w stanie odnieść jej na swoje miejsce. Psy policyjne były na dachu, jednak nie wykazały zainteresowania, tak jakby jej tam wtedy nie było. Resztę ubrania wyłowiono z tego samego zbiornika. Nie wykryto żadnych uszkodzeń ciała, przed śmiercią spożyła minimalną ilość alkoholu, nie stwierdzono użycia narkotyków. W internecie krążą liczne teorie na temat śmierci Elisy Lam. Niektórzy podejrzewają, że nagranie z windy pokazuje Kanadyjkę próbującą uciec przed swoim zabójcą. Inni wierzą w zjawisko paranormalne, samobójstwo lub wystąpienie epizodu psychotycznego. Do mistyfikacji sprawy przyczynia się fakt, że w przeszłości w hotelu Cecil mieszkali seryjni mordercy: Richard Ramírez i Jack Unterweger, a w latach 50. i 60. doszło tam do kilku samobójstw. Wśród tajemniczych okoliczności znajduje się fakt, że w chwili śmierci dziewczyny, w sąsiedniej dzielnicy (Skid Row), przeprowadzano badanie na gruźlicę. Ów test nosił nazwę: Lipoarabinomannan Enzyme-Linked Immunosorbent Assay, który później w związku ze zniknięciem dziewczyny na niektórych platformach internetowych skrócono do: LAM-ELISA. Całe wydarzenie wokół śmierci kobiety kojarzy się bardzo z horrorem "Dark Water" wyświetlonego w 2005 roku. Być może całość wydaje się za bardzo fantastyczna, żeby była prawdziwa, jednak parę punktów, choćby jak jej wpis na blogu, że czuje się prześladowana przez dziwnych mężczyzn, pasuje do innych nie mniej dziwnych incydentów. Chyba nigdy nie dowiemy się co za tym stoi. Czy mogło to być samobójstwo? W dniu zaginięcia odwiedziła księgarnię, pytała o kilka książek, również o ich wagę ze względu na podróżowanie, czy tak zachowuje się ktoś, kto ma zamiar targnąć się na swe życie?

                                           Enigmatyczne zachowanie Elisy Lam.

Chciałbym tu również przytoczyć kilka myśli pana Leonarda Löwe, autora dwóch książek na temat tajemniczych zaginięć. Myślę, że każdy, kto się interesuje takimi incydentami, ma swoje przemyślenia, być może w pewnej kwestii nawet podobne?

"Przy tak dziwnych przypadkach tysiące myśli kotłuje się w głowie, co powoduje to wszystko? Nie znamy przecież żadnych stworzeń, które za pomocą telepatii mogłyby wpływać na ludzi, wyłączając u nich logiczne myślenie, pastwiąc się nad nimi aż do śmierci. A potem pozostawiają ich niedbale, nie starając się nawet ukryć ofiarę. Ale po co to robią? Czy chodzi o duszę człowieka? Czy to jest powodem śmierci i trudności z ustaleniem przyczyny zgonu? Czy często obserwowane mdłości ofiary występujące przed tajemniczym zaginięciem to preludium do wielkiego duchowego pojedynku o ludzką duszę? Czy takie niematerialne potwory kradną ludziom dusze? Czy wybierają ludzi słabych, psychicznie chorych, ponieważ są łatwym łupem? A czy z drugiej strony spektrum: ludzie, którzy są zdrowi i silni, mocni psychicznie, o nienagannej opinii i śmiałych życiowych celach, czy ich dusze są szczególnie trudne do zdobycia a tym samym nieporównywalnym trofeum? Czy w ogóle istnieje coś takiego jak słabsze i silniejsze dusze? Ale dlaczego ofiary muszą pozbywać się butów, czy to ważne? Chodzi może o większy stopień bezbronności ofiary, która nie będzie mogła się poruszać tak szybko? Widocznie podczas tej walki o duszę ludzie doznają pewien rodzaj szału, nie rozpoznają miejsc, w których się znajdują, miewają halucynacje i zachowują się irracjonalnie. A co z tymi, którzy zaginęli w tajemniczy sposób i ich nigdy nie odnaleziono? Czy coś wyszło nie tak, że nie byli w stanie powrócić? Czy ich dusze przegrały pojedynek? Dlaczego ludzie nie potrafią sobie przypomnieć czasu kiedy zaginęli? Czy istnieje coś, co w jakiś sposób umożliwia zaginięcie? Często czytamy, że ofiary zaginięcia przebywały w sąsiedztwie zbiorników wodnych, nieważne czy to ocean, rzeka czy bagno. Innym razem wielkie głazy zdają się odgrywać jakąś rolę, tak samo zbieranie jagód, mgły, a nawet następujące opady atmosferyczne. Czy to tylko przypadek? I jeszcze coś: zaginięcie ludzi nigdy nie jest bezpośrednio zaobserwowane przez innych. Nawet podczas wspólnej wędrówki, ba! z samochodu. Także kamery nie są w stanie pomóc. Jaki fenomen, jakie stworzenie zdolne jest coś takiego zrobić, lub uniknąć odkrycia? Mamy tu do czynienia z arcymistrzowskim łowcą, który przez tysiąclecia pozostał nieuchwytny, a jego wizytówką są takie dziwne przypadki?"

Być może w jakimś mentalnym sensie na pewno coś jest nie tak, w wielu przypadkach umierają młodzi silni ludzie, a coroner nie potrafi ustalić przyczyny śmierci. Gdy w nocy temperatury spadają, można jeszcze zgodzić się z wyziębieniem organizmu, ale co zrobić z fantem, kiedy chodzi o letnie miesiące, lub ludzie mieli ze sobą wszystko, aby zrobić ognisko, już nie wspominając o telefonie czy krótkofalówce. Dziwne.